Teofil Jusiński

Urodził się 13 października 1895 r. w Warszawie. Syn Jana i Józefy z Sulewskich.

Ukończył sześć klas gimnazjum,, maturę uzyskał w 1921 r. w Wilnie.

Pracował w Fabryce Armatur i Motorów „Ursus”.

W czasie I wojny światowej od 1917 r. w POW. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

Służył m.in. w 1 pp leg. Awansowany 1 kwietnia 1919 r. na wachm., został wówczas referentem w dowództwie taborów 1 DP Leg. Brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Od 2 lipca przebywał na trzymiesięcznym kursie w Szkole Podchorążych Piechoty. Po jego ukończeniu 1 października awansował na pchor. Przydzielony do dowództwa 1 DP Leg, został referentem Oddz. I. Awansowany 1 lutego 1920 r. na ppor., przeszedł całą kampanię wojenną dywizji, w walkach z bolszewikami był ranny.

Zweryfikowany jako por. tab. z 1 października 1920, do 1923 r. pełnił służbę w dowództwie 1 DP Leg. 14 listopada przydzielony do VIII dyonu taborów, sprawował funkcję oficera broni, a potem oficera technicznego. Przeniesiony do artylerii, od 1 listopada 1924 r. był młodszym oficerem baterii 8 pac. 1 marca 1925 r. skierowany na 10. miesięczny kurs w Szkole Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu, po jego ukończeniu powrócił do 8 pac. W pułku tym służył do 1932 r. kolejno jako młodszy oficer baterii, oficer ewidencyjno-personalny, zastępca oficera mobilizacyjnego pułku i oficer oświatowy. 6 lutego 1932 r. skierowany na kurs informacyjno-wywiadowczy przy Oddz. II, po jego ukończeniu od 24 kwietnia 1932 do 1934 r. był referentem w samodz. referacie „Rosja” Oddz. II Sztabu Głównego. Zapewne od 1934 do 1937 r. był pomocnikiem attaché wojskowego w Moskwie. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. art., od 1938 r. służył w samodz. referacie „R” wydziału ewidencji Oddz. II Sztabu Głównego.

Podczas kampanii 1939 r. pozostawał na dotychczasowym stanowisku w II rzucie (krajowym) Oddz. II. Po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, gdzie został internowany. Przebywał w obozie w Vatra Dornei, po czym przedostał się do Francji. Do czerwca 1940 r. był młodszym oficerem referatu „R” wydziału III ewidencji  studiów Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii, gdzie od sierpnia 1940 r. był referentem tego wydziału Awansowany 1 marca 1944 r. na mjr. art., od stycznia do sierpnia 1945 r. szef wydziału sytuacyjno-wywiadowczego.

Po reorganizacji Oddz. II latem 1945 r. został kierownikiem referatu sytuacyjno-ewidencyjnego, a w marcu 1946 r. kierownikiem referatu w Komisji Dokumentacyjnej (Oddz. II) Komisji Likwidacyjnej Sztabu Głównego.

W latach 1946–1948 w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Był referentem, następnie kierownikiem Komisji Dokumentacyjnej Sztabu Głównego.

Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. Był członkiem (potem sekretarzem) Klubu Centrala Wschód-Zachód. Z dniem 1 stycznia 1964 r. awansowany przez gen. Władysława Andersa na ppłk. art.

Zmarł w 1982 lub 1983 r. w Londynie.

Odznaczony Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi, estońskim orderem Orła 5 (?) kl., fińskim orderem Białej Róży 4 kl. i łotewskim orderem Trzech Gwiazd 4 kl.

Żonaty z Genowefą z Godlewskich Palulis, miał córkę Alinę Marię (ur. 1924) i syna Jana Andrzeja Olgierda (ur. 1929).