Urodził się w 1884 r. w majątku Kruszyna pow. Radomsko. Syn Ludwika, ziemianina, i Marii z Gierłowskich.
Uczył się w gimnazjum w Częstochowie i tam w 1901 r. uzyskał maturę. Następnie podjął studia na wydz. Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1901-1904 działał w organizacjach studenckich na terenie Warszawy. Należał do Bratniej Pomocy, zaś od 1903 r. do organizacji socjalistycznej „Spójnia”.
Na początku 1905 r. wstąpił do OB PPS ps. „Wacek i Maciej”. Uczestniczył w akcjach bojowych m.in. na policmajstra w Siedlcach i pocztę w Lubartowie – został wówczas ranny w głowę. W końcu roku wyjechał do Krakowa, gdzie uczestniczył w szkole bojowej. Po jej ukończeniu w styczniu 1906 r. został wysłany jako instruktor bojowy do Płocka. W połowie roku kontynuował prace instruktorsko-bojowe na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. W listopadzie aresztowany w Warszawie. Osadzony na Pawiaku, a potem w Ratuszu, w maju 1907 r. zwolniono go pod nadzór policji.
Wyjechał wówczas do Odessy. Tam ukończył studia prawnicze. W latach 1908-1910 pracował w sekcji bibliotecznej, a potem wchodził w skład rady tamtejszego Domu Polskiego. Związany z PPS-Frakcją Rewolucyjną, wobec nadzoru policyjnego nie rozwinął działalności konspiracyjnej.
Zmarł w grudniu 1911 r. podczas powrotu do kraju.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
H. Kiepurska, Warszawa w rewolucji 1905-1907, Warszawa 1974; „Monitor Polski” nr 171/1933; B. Radomski, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 1, Warszawa 1985