Tytus Jemielewski

Urodził się 1 listopada 1884 r. w Sławucie. Syn Tytusa, technika budowlanego, uczestnika powstania 1863 r., i Anny z Moszczyńskich.

Ukończył gimnazjum J. Pankiewicza w Warszawie, po czym studiował na tamtejszych kursach rolniczych E. Ronthalera (1905 r.) oraz na Wydziale Filozoficznym i Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1911 r. uzyskując dyplom inżyniera rolnika.

W okresie strajku szkolnego (1905 r.) należał do Centralizacji, kierującej bojkotem szkół rosyjskich. Później należał do „Promienia” i „Spójni” w Krakowie. Od 1908 r. jako członek sekcji wykładów ogólnych Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza prowadził wykłady na Śląsku Cieszyńskim.

Należał do Związku Strzeleckiego.

Od 15 listopada 1911 do 1 lipca 1912 r. był administratorem rolnym w Balicach, a potem do 1 października 1914 r. kierownikiem stacji rolniczej Ogrodzona koło Piotrkowa.

W czasie I wojny światowej od 24 grudnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 puł LP, a w 1915 r. był referentem wiejskim w Departamencie Wojskowym NKN. Od 1916 r. w POW.

Następnie prowadził nielegalną pracę niepodległościową na wsi. Redagował „Sprawę Chłopską” i „Głos Piotrkowski”. Delegat Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie.

W latach 1916–1917 pracował jako nauczyciel na pensji Trzcińskiej i w seminarium nauczycielskim w Piotrkowie, a równocześnie był pomocnikiem taksatora w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych.

W latach 1918–1920 asystent w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego oraz kierownik Uniwersytetu Ludowego. Organizator szkoły rzemiosł budowlanych w Puławach (1919–1920).

Od 1920 r. w Wojsku Polskim. Służył w Oddz. II sztabu MSWojsk i wydziału oświaty Sztabu Generalnego. Działał w Związku Obrońców Ojczyzny. Uczestnik akcji plebiscytowej w Pszczynie. Potem w rezerwie.

Mieszkał w Puławach. Należał do Wydziału i Sejmiku Powiatowego. Był tam też prezesem Związku Kółek Rolniczych i Związku Strzeleckiego. Ponadto należał do rady nadzorczej Centrali Rolniczo-Handlowej i Zarządu Głównego Centralnego Związku Kółek Rolniczych w Warszawie.

Organizator szkoły rolniczo-budowlanej w Dęblinie, w której w latach 1922–1925 był nauczycielem.

Działacz PSL (należał do Zarządu Powiatowego w Piotrkowie), PSL-Wyzwolenie (w latach 1920–1923 należał do Zarządu Głównego) i Stronnictwa Chłopskiego (1926–1927 należał do Rady Naczelnej).

W 1922 r. wybrany na posła do Sejmu RP w okręgu wyborczym nr 24 (Łuków), był członkiem klubów PSL „Wyzwolenie”, Związków Polskich Stronnictw Ludowych „Wyzwolenie” i „Jedność Ludowa” (należał do zarządu) i Stronnictwa Chłopskiego (od 1926 r.). Mandat poselski sprawował do 1927 r.

W okresie od 1926 do 1932 r. pracował jako dyrektor fermy rolniczej w Milejowie koło Piotrkowa. Jednocześnie od 1928 r. wykładał na kursach rolniczych, a w latach 1928–1929 także w szkole żeńskiej w Witowie. Od 1932 r. nauczyciel w Państwowej Szkole Rolniczej w Bojanowie. Od 1934 r. zajmował stanowisko dyrektora Państwowego Liceum Rolniczego w Bydgoszczy.

Radca Wielkopolskiej Izby Rolniczej.

Po kampanii 1939 r. 14 października aresztowany przez Niemców w Bydgoszczy.

Zamordowany 1 listopada 1939 r. w Fordonie (obecnie część Bydgoszczy).

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty trzykrotnie: z Wisławą Rabek (od 1908 r.), a po jej śmierci (od 1916 r.) z Jadwigą Raabe, a po jej śmierci (od 8 X 1930) z Marią Iżykiewicz (zob.), miał syna (zm. 1938) i córkę.