Urodził się 24 czerwca 1896 r. w Raciążu na Ziemi Słuckiej. Syn Walentego.
W czasie I wojny światowej zapewne w Armii Polskiej we Francji, z którą w 1919 r. powrócił do kraju.
Służył w 48 pp. Podczas walk z bolszewikami w 1920 r. został ciężko ranny.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej do 1932 r. był oficerem tego pułku (z tym jednak, iż w 1928 r. pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Stanisławowie.). Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech. Następnie oficer 34 pp (1935, 1939). Wiosną 1939 r. był oficerem mobilizacyjnym pułku.
Zapewne podczas kampanii 1939 r. w Ośrodku Zapasowym 9 DP. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy z 1 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.