Wacław Fabierkiewicz

Urodził się 26 stycznia 1891 r. w Bielsku Podlaskim. Syn Jana, farmaceuty, i Heleny z Jabłońskich.

Ukończył szkołę realną w Białymstoku (1909). Należał wówczas do Zw. Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja”. Studiował na Wydz. Mechanicznym Instytutu Politechnicznego w Petersburgu. Relegowany w 1910 r. za udział w manifestacji protestacyjnej przeciwko wprowadzeniu kary śmierci, naukę kontynuował na Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.

Członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu wojny od 1914 r. należał do POW ps. „Litwin”, „Szymon”. Zajmował stanowisko zastępcy komendanta okręgu w Lublinie. Tam też był członkiem PPS; był jednym z organizatorów Pogotowia Bojowego oraz członkiem jego Wydz. Centralnego. Brał udział w akcjach bojowych skierowanych przeciwko Niemcom m.in. pod Radzyminem. Na skutek różnicy zdań co do współpracy Pogotowia Bojowego i PPS w grudniu 1917 r. został zawieszony przez Centralny Komitet Robotniczy PPS w czynnościach członka Wydz. Centralnego. W 1918 r. dokooptowany został do Wydz. Centralnego.

W latach 1916–1918 współpracownik Biura Pracy Społecznej i przewodniczący Rady Związków Zawodowych w Lublinie.

Po zamachu na niemieckiego komisarza E. Schulzego od 2 października 1918 r. więziony w warszawskiej cytadeli, skąd rychło został zwolniony.

W latach 1917–1920 brał aktywny udział w działalności związków zawodowych. Był członkiem wydz. Wykonawczego Komisji Centralnej Klasowych Związków Zawodowych (potem: Związku Stowarzyszeń Zawodowych, lipiec 1919-maj 1920), w 1919 r. wybrano go do Sekretariatu Związku Zawodowego Robotników Rolnych. W 1921 r. zaprzestał działalności partyjnej i związkowej.

Pracował na stanowisku referenta w biurze Pracy Społecznej (1918–1919), następnie do 1923 r. był urzędnikiem w Ministerstwie Aprowizacji. Potem starszy radca w Ministerstwie Przemysłu i Handlu (do 1926) oraz naczelnik wydz. finansowo-gospodarczego w Ministerstwie Skarbu (1926–1927) i wydz. statystyki handlu zagranicznego w GUS (1928).W latach 1929–1933 zajmował stanowisko dyrektora Dep. Ceł w Ministerstwie Skarbu. Później był dyrektorem biura ekonomicznego w Zarządzie Miejskim m.st. Warszawy (1934–1938) oraz przewodniczącym Państwowej Rady Ubezpieczeń (1937) i dyrektorem Państwowego Urzędu Kontroli Ubezpieczeń.

Równocześnie w latach 1920–1926 pracował w Instytucie Gospodarstwa Społecznego, zaś od 1930 r. był docentem oraz wykładowcą ekonomii politycznej i polityki gospodarczej łódzkiego oddziału Wolnej Wszechnicy Polskiej.

Członek Rady Tow. Ekonomistów i Statystyków Polskich, członek zarządu Polskiego Tow. Handlu z Rosją „Polros”.

W 1930 r. wybrany na posła do Sejmu RP z listy państwowej, należał do klubu BBWR. Wkrótce zrzekł się mandatu, który wygasł 13 stycznia 1931 r.

Podczas II wojny światowej pracował w Głównej Radzie Opiekuńczej. Brał udział w tajnym nauczaniu. Schwytany przez Niemców podczas łapanki ulicznej, zbiegł z transportu do obozu koncentracyjnego na Majdanku.

Po wojnie w 1945 r. mianowany prof. nadzwyczajnym ekonomii politycznej na Uniwersytecie Łódzkim. Usunięty z uczelni w 1948 r., na początku lat 50. pracował jako kierownik działu dokumentacji i wydawnictw Instytutu Włókiennictwa w Łodzi. W 1958 r. powrócił do pracy na Uniwersytecie Łódzkim.

Był członkiem Łódzkiego Tow. Naukowego oraz prezesem oddziału łódzkiego Polskiego Tow. Ekonomicznego.

Autor licznych prac poświęconych polityce gospodarczej i ekonomii, publikowanych w języku polskim, angielskim i francuskim.

Zmarł 6 września 1967 r. w Łodzi.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl. i Krzyżem Walecznych.

Żonaty z Heleną Szymańską (zob.), miał z nią córkę Teresę i Elżbietę zamężną Edelberg.