Wacław Głazek

Urodził się 26 września 1886 r. w Sandomierzu. Syn Jana, urzędnika, i Teresy (Ewy?) z Tarłów.

Uczył się w progimnazjum w Sandomierzu, a potem w gimnazjum w Radomiu i Częstochowie, gdzie uzyskał maturę. Studiował na Wydz. Fizyko-Matematycznym uniwersytetu w Kazaniu oraz w Instytucie Inżynierii i Komunikacji w Petersburgu, w którym w 1914 r. uzyskał absolutorium.

Należał do Koła Młodych PPS-Frakcji Rewolucyjnej, współpracował ze Zw. Strzeleckim.

W czasie I wojny światowej 3 lutego 1915 r. powołany do armii rosyjskiej. Ukończył Wojskową Szkołę Inżynieryjną w Iżorze i 13 września został mianowany ppor. sap. Służył kolejno w 29 baonie saperów, 29 pinż i 13 baonie drogowym.

We wrześniu 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego na wschodzie. Po kapitulacji korpusu przed Niemcami w maju 1918 r. przedostał się do Kijowa, gdzie organizował kursy minerskie i został komendantem oddziału lotnego przy KN 3 POW ps. „Babinicz”, „Czwartak”, „Michałowski”. W lipcu kierował wysadzaniem toru kolejowego na drodze czernihowskiej. Jesienią internowany przez Niemców, po zwolnieniu objął stanowisko szefa sztabu okręgu w Częstochowie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie w listopadzie 1918 r.

Od 1 stycznia 1919 r. jako dowódca baonu walczył z Ukraińcami na Wołyniu. Potem dowódca grupy kolejowej węzła Kalinkowicze, szef Ekspozytury Kolejnictwa 4 Armii i dowódca V baonu wojsk kolejowych. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami.

Zweryfikowany jako mjr sap. z 1 czerwca 1919 r., studiował na Wydz. Wojskowym Politechniki Lwowskiej i na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1924 r. uzyskał dyplom inzyniera. Potem dyrektor nauk w Obozie Szkolnym Saperów Kolejowych (1924) i p.o. kierownika Instytutu Badań Inżynierii (od listopada 1927).

Awansowany 1 stycznia 1929 r. na ppłk. sap., 1 lipca został dowódcą 2 psap kolejowych. W październiku po przeformowaniu pułku w 2 baon mostów kolejowych sprawował funkcję jego dowódcy. Od sierpnia 1931 r. oficer Korpusu Kontrolerów. 31 marca 1934 r. przeniesiony do rezerwy.

Był naczelnikiem wydz. inspekcji oraz zastępcą dyrektora gabinetu ministra Poczt i Telegrafów. Od września 1934 do 18 lipca 1935 r. dyrektor przedsiębiorstwa „Tramwaje i Autobusy m.st. Warszawy”. Następnie (od 16 lipca 1935 do 23 czerwca 1936 r.) zajmował stanowiska komisarycznego prezydenta Łodzi oraz dyrektora Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Wilnie.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Aresztowany 11 października przez NKWD w Wilnie, był więziony w więzieniu na Łubiance w Moskwie. 7 lipca 1941 r. skazany na karę śmierci.

Rozstrzelany 27 lipca 1941 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1921 r.) z Zofią Golczewską, miał z nią synów Czesława (8 I 1922-17 XII 2005) i Jana (16 IX 1923-5 IV 2010), żołnierza AK, architekta i żeglarza.

Jest wymieniony na tablicy pamiątkowej na budynku IV Liceum Ogólnokształcącego w Częstochowie.