Wacław Hoffman

Urodził się 2 lutego 1888 r. w Siemiatyczach. Syn Józefa i Bronisławy z Podolskich.
Ukończył szkołę elementarną w Radomiu, po czym podjął praktykę w zawodzie gisera w fabryce wyrobów fajansowych S. Bramsa i ją ukończył w 1907 r.
Od 1905 r. członek SDKPiL ps. „Bocian”, „Brunet”. Był sekretarzem jednego z kół partii w swojej fabryce. Wkrótce wszedł w skład Komitetu Dzielnicowego, a jednocześnie był członkiem samoobrony dzielnicy Zamłynie. W jego mieszkaniu (przy ul. Mlecznej) odbywały się zebrania partyjne, mieścił się też tam składnielegalnej literatury. Uczestniczył w akcji opanowania drukarni, celem wydrukowania odezwy do żołnierzy miejscowego garnizonu (26 stycznia 1907) i uwolnienia z więzienia Zofii Gromkowskiej (3 lipca 1907). Aresztowany w lutym 1908 r., został osadzony w więzieniu radomskim, a po dwóch tygodniach przewieziony do Sandomierza. We wrześniu skazano go w trybie administracyjnym na trzy lata zesłania do Kraju Narymskiego. Po odbyciu kary w 1911 r. powrócił do Radomia. Aresztowany w lipcu w związku z nową sprawą sądową, został zwolniony za kaucją do czasu rozprawy. Wyrokiem Warszawskiej Izby Sądowej z 23 lutego 1914 r. skazany na cztery lata katorgi; wyrok ten zamieniono na dożywotnie osiedlenie w guberni irkuckiej. Uwolniony po rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji, powrócił do kraju.
W niepodległej Polsce mieszkał w Radomiu. Pobierał zaopatrzenie jako b. więzień polityczny.
Podczas II wojny światowej aresztowany przez Niemców. Wywieziony 26 listopada 1941 r. do obozu koncentracyjnego w Aschwitz.
Zamordowany 11 stycznia 1942 r. na terenie obozu.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.