Urodził się 12 sierpnia 1871 r. w Omsku. Syn Witalisa Izydora, zesłańca 1863 r., i Leokadii z Karaffa-Korbutów. Ukończył korpus kadetów w Omsku i Pawłowską Szkołę Wojenną w Petersburgu (1891 r.), po czym poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej. W 1891 r. mianowany ppor. piech., w 1895 r. awansował na por. piech., a w 1904 r. na kpt. piech. Służył na terenie Chin i Mandżurii. Uczestnik wojny chińsko-japońskiej (1894-1895), chińskiej (1900-1901) i rosyjsko-japońskiej (1904-1905). Podczas tej ostatniej został ciężko ranny pod Laojang. W 1910 r. awansował na ppłk. piech., a potem na płk. piech., zaś w 1914 r. - na gen. mjr. Uczestnik I wojny światowej. Dowodził 54 pstrz i brygadą. W armii rosyjskiej służył do 1 maja 1917 r. Następnie działacz Zw. Wojskowych Polaków. Od 21 listopada dowodził 3 DSP w I Korpusie Polskim. Dowództwo sprawował do 1 lipca 1918 r., do demobilizacji korpusu. Następnie wyjechał na teren Królestwa Polskiego. Od 1 listopada 1918 r. dowodził OGen Kielce. 21 listopada został dowódcą Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od lutego 1919 r. walczył z bolszewikami w okolicach Wołkowyska i Słonima. 11 marca objął dowództwo GO walczącej z Ukraińcami pod Lwowem. Od 19 marca był dowódcą Armii „Wschód”, zaś od 31 maja dowódcą Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego. Od lipca 1919 do stycznia 1920 r. dowódca Frontu Galicyjskiego. Członek Tymczasowej Kapituły Orderu Virtuti Militari. W styczniu został dowódcą Frontu Podolskiego i funkcję tę sprawował do 6 marca, kiedy został przeformowany w 6 Armię, nad którą objął dowództwo. W okresie od 10 do 20 sierpnia 1920 r. dowodził Frontem Południowym. Jeden z najwybitniejszych dowódców z okresu wojny 1918-1920. Potem został dowódcą OGen Warszawa. Wobec choroby od 28 maja 1921 r. przebywał na urlopie. Zweryfikowany jako gen. broni z 1 czerwca 1919 r. Zmarł 25 listopada 1922 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa pole I. Odznaczony orderem Virtuti Militari 2 i 5 kl., Krzyżem Walecznych, francuską Legią Honorową 3 kl., pośmiertnie odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Krzyżem Niepodległości. Był żonaty.
Encyklopedia Wojskowa t. III, Warszawa 1934; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; „Monitor Polski” nr 63/1933; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994; A. Suchcitz, Generałowie wojny polsko-sowieckiej 1919-1920, Białystok 1993; A. Wojtaszak, Generalicja Wojska Polskiego 1921-1926, Szczecin 2005.