Wacław Jacniacki

Urodził się 9 grudnia 1900 r. w Urzędowie na Lubelszczyźnie. Syn Piotra i Katarzyny z Jagiełłów. Brat Aleksandra (zob.).

Ukończył cztery klasy szkoły ludowej, po czym pracował w rodzinnym gospodarstwie.

W czasie I wojny światowej od 1 czerwca 1916 r. w POW ps. „Stefan Gałęzowski”. Służył w Komendzie Miejscowej w Urzędowie. Od stycznia do marca 1917 r. przebywał na kursie podoficerskim. Od sierpnia należał do oddziału bojowego POW. Uczestniczył w napadach na posterunki austro-węgierskie w Kłodnicy i Kępie (luty 1918) i odbiciu z posterunku w Urzędowie aresztowanego b. legionistę kpr. Mirosława Łosiewicza (1 kwietnia). Brał udział w rozbrajaniu Austriaków w Urzędowie, Dzierzkowicach, Olbięcinie i Gościeradowie (2 listopada) i oddziałów austro-węgierskich w Kraśniku (3 listopada). Następnie automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

Służył w 23 pp. Brał udział w walkach z Ukraińcami. Ranny 25 stycznia 1919 r. w Turyszku, leczył się w szpitalu w Lublinie. Po rekonwalescencji w kwietniu powrócił na front. Od września walczył z bolszewikami. Ranny we wrześniu 1920 r. pod Brzostowicą Wielką. Po rekonwalescencji podjął służbę w referacie zdobyczy wojennej DOGen Lublin. 26 listopada 1921 r. został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Pracował na roli. Uzyskał zaopatrzenie na podstawie dekretu prezydenta z 13 stycznia 1936 r.

Zmarł w 1941 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Marią Gozdalską, miał synów Zygmunta i Sylwestra.