Urodził się 13 września 1873 r. w Kutnie. Syn Józefa i Praksedy z Kuczerów.
Ukończył siedmioklasową szkołę miejską w Kutnie, po czym w poszukiwaniu pracy wyjechał do Warszawy. Tam przez kilka lat (do 1892 r.) terminował w warsztacie szewskim. Prawdopodobnie w tym czasie należał do Związku Robotników Polskich oraz był członkiem Kasy Oporu. Latem 1892 r. wstąpił do utworzonej przez A. Wyszomirskiego organizacji robotniczej, w której w styczniu 1893 r. został kierownikiem jednego z kółek samokształceniowych. Prawdopodobnie wiosną tego roku wstąpił z całą organizacją do PPS. Działał jako agitator i kolporter w środowisku szewców ps. „Zola”. Uczestniczył w spuszczaniu do Wisły wianka z napisami rewolucyjnymi, co miało być pierwszą publiczną manifestacją PPS. Na skutek zdrady wraz z innymi uczestnikami 23 czerwca 1893 r. został aresztowany, po czym następnego dnia osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Więziony do 18 maja 1894 r., 11 grudnia 1895 r. wyrokiem administracyjnym skazany został na rok nadzoru policyjnego w wybranym miejscu osiedlenia.
Kontynuował działalność w PPS; zbierał składki, kolportował literaturę partyjną, użyczał mieszkania na cele partyje. Później przeszedł do SDKPiL. Po wykryciu przez władze rosyjskie drukarni SDKPiL w Warszawie, 29 listopada 1904 r. w jego mieszkaniu przy ul. Świętojańskiej 29 przeprowadzono rewizję, podczas której znaleziono części do tej drukarni. Aresztowany, został osadzony w więzieniu na Pawiaku. 24 grudnia zwolniony, pozostawał pod nadzorem policji. Później nie brał już udziału w ruchu robotniczym.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Pracował jako szewc.
Zmarł po 1937 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” nr 93/1937; B. Winnicka, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987.