Bojownikom niepodległości

Wacław Jamiołkowski

(1878–po 1937)

Urodził się 5 marca 1878 r. w Warszawie. Syn Konstantego, dorożkarza, i Ewy z Pobogów.

Ukończył trzyletną szkołę Szlenkera i progimnazjum w Warszawie.

Od 1895 r. praktykował, po czym pracował jako tokarz w fabryce maszyn „Gerlach i Pulst”.

W 1895 r. wstąpił do PPS. Aresztowany 1 kwietnia 1897 r. przez władze rosyjskie, 24 czerwca został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. W lutym 1898 r. zwolniony do czasu rozprawy pod nadzór policyjny, 12 grudnia został skazany na dwa lata zesłania do guberni archangielskiej.

Przed ogłoszeniem wyroku w 1898 r. przedostał się do Krakowa. Należał do PPS, wstąpił do Stow. Robotników Polskich „Siła”, potem do zw. zawodowego metalowców. Od 1901 r. mieszkał w Nowym Sączu, a następnie w Rzeszowie. Ostatecznie w 1907 r. osiedlił się w Przemyślu.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Od października 1914 r. służył w V baonie 1 pp LP, I Brygady i 7 pp LP. Chory, w połowie listopada 1915 r. przebywał w szpitalu twierdzy nr 4 w Krakowie. 3 kwietnia 1916 r. zwolniony z Legionów.

Potem (prawdopodobnie do czerwca 1917 r.) w armii austro-węgierskiej.

W niepodległej Polsce mieszkał w Przemyślu. Pracował jako mechanik w Miejskich Zakładach Wodociągowych.

Zmarł po 1937 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

A.K. Kunert, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 178/1937; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.