Wacław Jasiński

Urodził się 11 sierpnia 1881 r. w Godziszowie pow. Janów Lubelski.

W 1899 r. ukończył IV gimnazjum w Warszawie, a następnie studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim (stopień lekarski w 1904 r. cum eximia laude).

Do 1911 r. pracował w szpitalu dziecięcym Anny Marii w Łodzi. Następnie (do 1918 r.) był zatrudniony w szpitalu dziecięcym w Lublinie. Równocześnie w latach 1911–1921 był nauczycielem anatomii, higieny i fizjologii w szkole średniej i seminarium nauczycielskim.

Od 1919 r. w Wojsku Polskim. Służył w Szpitalu Okręgowym w Lublinie. W 1921 r. został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.

W 1922 r. uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie od 1921 r. pracował jako asystent w klinice pediatrycznej. Później mieszkał w Wilnie. W 1922 r. był organizatorem tamtejszej kliniki pediatrycznej w Szpitalu Miejskim dla Dzieci, po czym pracował w szpitalu wojskowym na Antokolu. Od 1922 r. w katedrze pediatrii Uniwersytetu Stefana Batorego. Był prof. zwyczajnym (1933 r.) pediatrii Uniwersytetu Stefana Batorego. Sprawował funkcję dziekana (1931–1932) i prodziekana Wydziału Lekarskiego.

Był bibliotekarzem w łódzkim Towarzystwie Lekarskim, sekretarzem w lubelskim Towarzystwie Lekarskim (od 1924 r. ich członek honorowy), członkiem Towarzystwa Lekarskiego lwowskiego i wileńskiego. Należał do Związku Lekarzy Polskich, Towarzystwa Medycznego, Społecznego Stow. Lekarzy Polskich i Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie, prezes oddziału wileńskiego Towarzystwa Polskich Pediatrów. Autor przeszło 50 prac z dziedziny walki z gruźlicą i higieny szkolnej.

Należał do komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Wileńskiego”.

Zmarł 17 maja 1936 r. w Wilnie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Stara Rossa sektor 2.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Krzyżem Niepodległości.