Wacław Leitgeber

Urodził się 29 lipca 1880 r. w Chojnicy pow. Poznań. Syn Bronisława, ziemianina, powstańca 1863 r., i Wandy z Grygorowiczów.

Ukończył szkołę średnią w Toruniu, po czym przez pięć semestrów uczył się w szkole budowlanej, a następnie przez osiem semestrów studiował na Wyższym Wydz. Technicznym na politechnice w Strelitz w Meklenburgii, uzyskując dyplom inżyniera.

Pracował jako inżynier miejski w Poznaniu (1901-1902).

Odbył obowiązkową służbę w armii niemieckiej w 5 baonie pionierów w Głogowie (1902-1904).

Następnie był kierownikiem firmy budowlanej (1904-1906). W latach 1906-1908 odbywał praktykę w branży drzewnej (m.in. w Czersku) oraz praktykę ciesielską na budowie. 1 października 1908 r. otworzył hurtownię artykułów drzewnych w Poznaniu.

W czasie I wojny światowej 3 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, służył w 29 baonie saperów w Poznaniu. Do 1 grudnia 1918 r. służył na przemian w 29 baonie zapasowym i w 11 saperskim polowym depôt rekrutów. Służył na froncie rosyjskim i od kwietnia 1918 r. francuskim. Był zastępcą oficera.

Członek POW Zaboru Pruskiego. Związany z grupą Mieczysława Palucha, od 2 grudnia 1918 r. dowodził 5 komp. Służby Straży i Bezpieczeństwa.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Walczył w Poznaniu; po zdobyciu koszar 29 baonu saperów przystąpił do organizowania oddziałów saperskich. Był kolejno dowódcą kadry i dowódcą 1 komp.2 baonu saperów (do 23 czerwca 1919). 7 lutego 1919 r. mianowany ppor. sap., dowodził komp. zapasową 7 psap wlkp (do 18 maja 1920). Awansowany na por. sap. z 1 kwietnia 1920 r. Następnie inspektor inżynierów i saperów DOGen Poznań. Następnie ponownie dowódca komp. zapasowej saperów 7 psap wlkp. Potem do 15 sierpnia 1920 r. dowodził na froncie 4 komp. 14 baonu saperów. Powrócił wówczas do Poznania, obejmując poprzednio zajmowane stanowisko. Od 14 października 1920 do 3 października 1921 r. szef Zarządu Fortyfikacyjnego Obozu Warownego Poznań. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. sap. z 1 czerwca 1919 r.

Mieszkał w Poznaniu. Był jednym z dwóch dyrektorów Poznańskiej Spółki Drzewnej. Po jej rozwiązaniu objął współdyrektorstwo Tow. Melioracyjnego Obry.

Członek Zw. Weteranów Powstań Narodowych 1914-1919. Był III wiceprezesem Zarządu Głównego (1932), prezesem Stow. b. Saperów.

W końcu sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP, został komendantem placu na lotnisku w Ławicy w Bazie Lotniczej nr 3.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 18 września dostał się do niewoli sowieckiej we wsi Zwiniacze koło Trembowli. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 035/3 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Rodziny nie założył.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.