Wacław Olszak

Urodził się 24 października 1902 r. w Karwinie na Śląsku Cieszyńskim. Syn Wacława, lekarza, i Marii z d. Krus.

Ukończył Polskie Gimnazjum w Orłowej, a potem studiował na politechnice w Wiedniu i fizykę na uniwersytecie w Paryżu. Absolwent klasy skrzypiec w konserwatorium wiedeńskim. Studia uzupełniające odbył na Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r.

Pracował zawodowo jako projektant, konstruktor i kierownik budowy na terenie Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego. W 1933 r. uzyskał doktorat na Politechnice Wiedeńskiej oraz w 1934 r. na Politechnice Warszawskiej. Mieszkał w Katowicach. W 1938 r. habilitował się na Akademii Górniczej i do 1939 r. był docentem w zakładzie inżynierii i budownictwa w Wydz. Hutniczym.

W 1947 r. został prof. zwyczajnym w Akademii Górniczo–Hutniczej w Krakowie. W maju 1948 r. objął funkcję prodziekana Wydz. Elektromechanicznego. Jednocześnie w latach 1949–1952 kierownik katedry i zakładu wytrzymałości materiałów Wydz. Elektromechanicznego oraz (1946–1952) kierownik katedry budownictwa stalbetowego i stalowego na Wydz. Architektury Wydz. Politechnicznych, przy której utworzył pierwszy w kraju Zakład Naukowo–Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. Od 1952 r. pracował na Politechnice Warszawskiej. Był kierownikiem katedry wytrzymałości materiałów. W 1954 r. został członkiem PAN. Twórca polskiej szkoły teorii plastyczności i konstrukcji inżynierskich. Był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963–1972). W 1966 r. otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia. Od 1969 r. dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech.

Członek akademii naukowych między innymi w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu.

Zmarł 8 grudnia 1980 r. w Udine i tam został pochowany.

Odznaczony Medalem Niepodległości i bułgarskim orderem Cyryla i Metodego 1 kl., w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 2 i 4 kl.

Posiadał doktorat h.c. uniwersytetu w Glasgow, Liége, Tuluzie, politechniki w Dreźnie i Wiedniu, Akademii Górniczo–Hutniczej w Krakowie, Politechniki Krakowskiej i Politechniki Warszawskiej. Jego imię nosi aula w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Pan,