Urodził się 31 stycznia 1896 r. w Łodzi. Syn Władysława i Kazimiery z Leopoldów.
Uczył się w gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, w którym w 1915 r. uzyskał maturę.
Członek Zw. Strzeleckiego.
Podczas I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 5 pp LP. Uczestniczył w działaniach frontowych z lat 1915–1916. Ukończył szkołę podoficerską (1916) i oficerską (1917) pułku.
Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Później zwolniony. Wstąpił do POW.
Od listopada 1918 r. w WP. Jako dowódca 6 komp. służył w Białostockim pstrz. Ciężko ranny 17 kwietnia 1919 r. podczas walk z bolszewikami pod Stołowiczami koło Baranowicz. Po wyleczeniu się z ran powrócił do pułku. 18 lipca 1920 r., podczas odwrotu, z oddziałami przeszedł na Litwę i został internowany. Po wojnie zwolniony, został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, w 1928 r. uzyskując dyplom inżyniera.
Mieszkał w Warszawie. Pracował w Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych inż. Leszka Muszyńskiego; m.in. montował przęsła mostu na Wiśle w Toruniu i na Warcie w Koninie. W latach 1937–1939 wybudował połowę mostu na Wiśle w Płocku.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 036/1 z 17 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie awansował na kpt.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; Historia 79 Pułku Piechoty Strzelców Słonimskich imienia hetmana Lwa Sapiehy, Warszawa 1996; „Monitor Polski” nr 287/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1991; www.mostypolskie.pl.