Urodziła się 30 czerwca 1879 r. we wsi Zawady pow. Maków. Córka Franciszka i Wandy Eugenii z Szaniawskich. Siostra Jana Chryzostoma Jakuba (zob.) i Stanisława (zob.).
Absolwentka Wydziału Naukowego Henryki Czarnockiej (w 1899 r. ukończyła tam nielegalny kurs pedagogiczny). W latach 1904-1905 należała do tajnego Towarzystwa Pedagogicznego. Uczestniczyła w strajku szkolnym (1905 r.). Od 1906 r. pracowała jako nauczycielka w Macierzy Szkolnej w Łodzi.
Od 1903 r. należała do PPS. Działała w kółkach pomocy więziennej oraz wychowawczych. Od 1905 r. w Organizacji Bojowej PPS. Uczestniczyła w przygotowaniach do zamachu na generał-gubernatora Gieorgija Skałona. 14 sierpnia 1906 r. aresztowana przez funkcjonariuszy Ochrany i osadzona w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Po półrocznym śledztwie 1 marca 1907 r. skazana na zesłanie na Syberię. Dzięki staraniom adwokata Stanisława Patka karę tę zamieniono na wydalenie z kraju bez prawa powrotu.
Wyjechała wówczas do Paryża, gdzie uczęszczała na zajęcia z nauk przyrodniczych na Sorbonie.
W 1908 r. nielegalnie powróciła na teren Królestwa Polskiego i podjęła działalność w Organizacji Bojowej PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W maju 1909 r. aresztowana przez władze rosyjskie, do 1 grudnia była więziona w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Uwolniona, została ponownie wydalona z kraju. W 1911 r. dzięki interwencji Stanisława Patka mogła legalnie powrócić do Królestwa Polskiego.
W czasie I wojny światowej od 9 sierpnia 1914 r. była członkiem Obywatelskiego Komitetu Ratunkowego w Lubartowie, niosąc pomoc ofiarom wojny. Po wyparciu wojsk rosyjskich z miasta w sierpniu 1915 r. została przewodniczącą Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego w Lubartowie.
W niepodległej Polsce władze oświatowe nie uwzględniły jej uprawnień nauczycielskich. W tej sytuacji w 1926 r. ukończyła kurs sanitarny w PCK. Od 1927 r. pracowała jako pielęgniarka w wojskowym Szpitalu Okręgowym w Warszawie.
Podczas II wojny światowej jako pielegniarka uczestniczyła w obronie Warszawy we wrześniu 1939 r. oraz w powstaniu warszawskim (1944).
Zmarła 1 sierpnia 1967 r. w Warszawie.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości z mieczami.
Rodziny nie założyła.
Beata Łysińska, www.pl.wikipedia.org/wiki/Beata_%C5%81ysi%C5%84ska [dostęp 11 IV 2022]; H. Kiepurska, Warszawa w rewolucji 1905-1907, Warszawa 1974; „Monitor Polski” 1933, nr 63.