Wawrzyn Jurczyński

Urodził się 28 lipca 1891 r. w Drogoszewie koło Gostynia. Syn Jana, robotnika rolnego, i Marii z Piotrowskich.

Od 1897 r. kształcił się w szkole powszechnej w Michałowie. W 1900 r. wyjechał z rodzicami do Westfalii w Niemczech. Naukę kontynuował w Lütgendortmundzie. Ukończył tam szkołę powszechną i uczęszczał do średniej szkoły handlowej. W 1916 r. rozpoczął pracę jako pracownik umysłowy.

Od 1906 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W latach 1912–1914 należał do polowych drużyn tej organizacji.

W czasie I wojny światowej 27 lipca 1916 r. powołany do armii niemieckiej. Brał udział w walkach na froncie zachodnim. 28 listopada 1918 r. w stopniu kpr. został zdemobilizowany. Powrócił wówczas do Lütgendortmundu.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 1 stycznia 1919 r. w składzie komp. poznańskiej walczył pod Żninem, Łabiszynem, Władysławowem, Rynarzewem i Szubinem. 15 maja wcielony do 5 komp. 9 pstrz wlkp. Od 1920 r. w składzie 67 pp (b. 9 pstrz wlkp) walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Ranny w prawą nogę pod Czeczugami (28 maja), od 1 czerwca do 17 lipca leczył się w szpitalu wojskowym w Poznaniu. Po rekonwalescencji od 12 sierpnia w 57 pp. Po zakończeniu walk 10 grudnia bezterminowo urlopowany, po czym 19 marca 1923 r. przeniesiony do rezerwy. 16 lipca 1927 r. awansował na plut.

Po przeniesieniu do rezerwy mieszkał w Poznaniu. Pracował jako asystent krajowy w Starostwie Krajowym (Poznański Samorządowy Związek Komunalny).

Podczas II wojny światowej kontynuował pracę zawodową do 17 stycznia 1940 r. Wysiedlony z rodziną do Kurdwanowa koło Krakowa. Do 1941 r. pracował jako tłumacz w gminie Piaski. Po jej włączeniu do Krakowa był zatrudniony na stanowisku tłumacza w urzędzie dzielnicy Kraków-Borek Fałęcki. 15 marca 1945 r. zwolniony ze stanowiska, powrócił do Poznania, gdzie do 1 grudnia 1955 r. pracował w wydziale samorządowym Urzędu Wojewódzkiego. Po jego likwidacji skierowany do pracy (jako archiwista) do kliniki ginekologiczno-położniczej Akademii Medycznej w Poznaniu. Następnie od 1 stycznia 1956 r. był pracownikiem administracyjnym Spółdzielni Mieszkaniowej „Wspólny Dom”. 1 lipca 1958 r. przeszedł na emeryturę.

Należał do ZBoWiD (koło Jeżyce). Mianowany przez Radę Państwa 26 kwietnia 1972 r. ppor.

Zmarł 25 lutego 1977 r. w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym nr 2 (Jeżyce) kwat. 10.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty (od 19 VIII 1925) z Pelagią Przybył, miał syna Jerzego (20 II 1929–2010), harcerza i żeglarza.