Wiktor Blumenfeld

Urodził się 20 marca 1884 r. w Nowym Korczynie pow. Stopnica. Syn Beniamina i Fuli z Hofenbergów.

Uczył się w siedmioklasowej szkole powszechnej.

Po jej ukończeniu pracował zawodowo jako monter.

Prawdopodobnie od 1903 r. należał do Bundu. W 1904 r. był jednym z organizatorów demonstracji pierwszomajowej w Łodzi. W związku z tą działalnością został aresztowany przez władze rosyjskie i w 1905 r. zesłany na Syberię. Przebywał tam do 1908 r. Dalsze jego losy w tym okresie sa bliżej nieznane. Prawdopodobnie należał do PPS-Frakcji Rewolucyjnej.

W czasie I wojny światowej 12 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich ps. „Kuba”. Służył w prowianturze 1 pp LP. Od 28 grudnia leczył się w szpitalu rezerwowym nr 3 w Wiedniu. Po wyleczeniu się przydzielono go do służby sanitarnej w 1 puł. Służył w nim do 1916 r., awansując na kpr.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży.

Zwolniony wiosną 1918 r., wyjechał do Łodzi, gdzie podjął służbę w POW. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w tym mieście (11-12 listopada), po czym automatycznie wstąpił do WP.

Wkrótce ze względu na chorobę, nabytą w Szczypiornie, został uznany za niezdolnego do służby wojskowej.

Mieszkał w Łodzi. Pracował zawodowo jako ślusarz, w latach 30. zajmował się handlem.

Członek Zw. Legionistów Polskich. Od 1 sierpnia 1926 do co najmniej 1931 r. członek zarządu okręgu związku (m.in. członek komisji rewizyjnej). Należał też do Zw. Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski (członek zarządu Okręgu Łódzkiego).

Zmarł po 1937 r.