Wiktor Gębalski

Urodził się 24 września 1894 r. w Horodyszczu na Ukrainie. Syn Ewarysta i Marii z Krasnopolskich.

Studiował agronomię na Politechnice Kijowskiej.

Należał wówczas do Zw. Młodzieży Polskiej.

W czasie I wojny światowej w końcu 1914 r. powołany do armii rosyjskiej, uczył się w Konstantynowskiej Szkole Piechoty w Kijowie. Po jej ukończeniu skierowany do 34 pułku strzelców. Z dniem 26 marca 1916 r. mianowany ppor. piech.

W 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego. Służył w 4 pap. 15 czerwca 1918 r. awansował na por. piech. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. przybył do Kijowa. W listopadzie wysłany przez tamtejszy Zw. Wojskowych Polaków do Warszawy. Po przybyciu wstąpił do WP.

Początkowo sprawował funkcję kwatermistrza twierdzy modlińskiej. Od lutego dowodził 3 kompanią km 36 pp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami.

Po wojnie zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. (z tym jednak, iż pozostawiony został w służbie czynnej), do 1929 r. pełnił służbę w 36 pp. Przemianowany na oficera służby stałej (kpt. piech. z 1 lipca 1919 r.), od 1929 r. dowodził Oddziałem Zamkowym prezydenta Ignacego Mościckiego. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. piech., od 1 stycznia 1939 r. był odkomenderowany z Oddziału Zamkowego na sześciomiesięczną praktykę do Komendy Głównej Straży Granicznej w Warszawie.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 025/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.