Wiktor Gosiewski

Urodził się 11 sierpnia 1890 r. w Rypinie. Syn Alojzego i Aleksandry z Cholewińskich. Brat Jerzego Stanisława Gosiewskiego-Korwina (zob.).

Początkowo kształcił się w gimnazjum w Płocku. Uczestnik strajku szkolnego (1905 r.), w następstwie czego został relegowany ze szkoły. Ukończył gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Płocku (18 czerwca 1909 r.), po czym podjął studia na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i 25 stycznia 1916 r. uzyskał dyplom lekarski. W okresie studiów działał w Tow. Szkoły Ludowej i organizacjach oświatowych.

Od 1913 r. należał do PDS.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Przydzielony do tworzonej artylerii, objął funkcję adiutanta I dyonu. 11 listopada 1914 r. mianowany chor. art. Następnie był młodszym oficerem 2 baterii i w jej składzie uczestniczył w działaniach na terenie Karpat. 14 marca 1915 r. awansował na ppor. art. W kwietniu objął funkcję dowódcy baterii działek górskich 37 mm. Baterią tą dowodził m.in. w kampanii wołyńskiej do kwietnia 1916 r. 9 października 1915 r. otrzymał stopień por. art. Wobec ukończenia studiów lekarskich przeszedł do służby medycznej. W okresie od kwietnia do października 1916 r. był lekarzem (oraz dowódcą oddziału legionowego) w szpitalu Czerwonego Krzyża w Rabce. Następnie od października 1916 r. zastępca naczelnego lekarza w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. W następstwie kryzysu przysięgowego w sierpniu 1917 r. zwolniony z Legionów.

Podjął wówczas służbę w POW ps. „Kacper”. Był oficerem w dowództwie okręgu radomszczańskiego.

W listopadzie 1918 r. był komisarzem ludowym Rządu Ludowego Republiki Polskiej na pow. Opoczno. Po odzyskaniu niepodległości w okresie od 1 lutego 1919 do 6 sierpnia 1920 r. pracował jako lekarz powiatowy w Radomsku i Będzinie.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju 6 sierpnia wstąpił do WP. Awansowany tego dnia na kpt. lek., pozostawał w dyspozycji dowódcy OGen Kielce jako przedstawiciel sanitarny na Zagłębie Dąbrowskie. W październiku tego roku został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.

Od marca 1921 r. był p.o. dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Zdrowia w Białymstoku, a potem lekarz Kasy Chorych w Zagórzu koło Będzina (tu też prowadził prywatną praktykę) i w szpitalu w Sosnowcu.

Należał do Partii Pracy, a od 1928 r. do BBWR. W 1931 r. mianowany tymczasowym zastępcą kierownika Grupy Regionalnej BBWR województwa kieleckiego, w 1935 r. został prezesem Rady Wojewódzkiej BBWR i prezesem zarządu okręgu Zw. Legionistów Polskich.

W 1930 r. wybrany na posła z listy BBWR w okręgu wyborczym 21 (Będzin) i z listy państwowej, po upływie kadencji w 1935 r. objął stanowisko dyrektora Ubezpieczalni Społecznej w Sosnowcu. 4 lutego 1936 r. wszedł do senatu w miejsce Romana Cholewickiego. Wobec objęcia stanowiska zastępcy dyrektora naczelnego ZUS w Warszawie 1 marca tego roku zrzekł się mandatu.

Zabity 8 lipca 1936 r. w Warszawie przez zredukowanego urzędnika. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-5.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał złoty Krzyż Zasługi.

Żonaty dwukrotnie; z pierwszą N. miał syna Jerzego (ur. 27 VIII 1917) i córkę Halinę (ur. 30 IX 1921). Od 26 XII 1925 r. żonaty z Zofią z Cholewkiewiczów, miał z nią córkę Emilię Danutę (ur. 14 II 1929) i syna Jerzego Mieczysława (ur. 1 I 1932).