Wiktor Lang

Urodził się 14 marca 1895 r. w Brnie. Syn Karola i Marii z Hezelów.

Ukończył szkołę ludową i szkołę realną. Następnie kształcił się w Korpusie Kadetów w Wiedniu, po czym poświęcił się zawodowej służbie w armii austro-węgierskiej.

Mianowany 1 września 1913 r. chor. piech., został przydzielony do 88 pp w Czeskich Budziejowicach.

W czasie I wojny światowej w jego składzie uczestniczył w działaniach frontowych, podczas których był pięciokrotnie ranny. 1 września 1915 r. awansował na ppor. piech. 1 stycznia 1917 r. wstąpił do lotniczej szkoły obserwatorów w Wiener Neustadt. Od marca latał jako obserwator na froncie rumuńskim i włoskim. W 1918 r. ukończył szkołę pilotów w Sarajewie, po czym latał na samolotach myśliwskich. Brał udział w 53 lotach bojowych, stoczył 17 walk powietrznych, podczas których miał zestrzelić cztery samoloty przeciwnika. Na początku 1919 r. zwolnił się ze służby w armii austriackiej i przyjechał do Warszawy.

Wstąpił do WP. Skierowany do oddziałów lotniczych Wojsk Wielkopolskich. Był pilotem-instruktorem w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy. Jako pilot 3 wielkopolskiej esk. wykonywał loty na rzecz frontu wielkopolskiego i działań powstańczych na Śląsku. Dokonywał też lotów propagandowych, podczas których zrzucał ulotki. Podczas jednego z lotów lądował przymusowo w okolicach Sycowa i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Świętoszowie, z którego zbiegł i przez Passau i Wiedeń powrócił do Poznania. Po krótkiej rekonwalescencji powrócił do służby jako instruktor w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy.

Zginął 4 lutego 1920 r. w locie ćwiczebnym w Poznaniu. Pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu kwat. lotników.

Pośmiertnie zatwierdzony w stopniu kpt. pil. (z dniem 1 kwietnia 1920) i odznaczony Krzyżem Niepodległości.