Wiktor Ludwikowski

Urodził się 23 kwietnia 1886 r. we Lwowie. Syn Stanisława, podoficera armii austro-węgierskiej, i Teresy z Bertlów. Brat Bronisława (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w Buczaczu, cztery klasy gimnazjum w Stanisławowie oraz szkołę kadetów we Lwowie (1905 r.), a następnie w 1908 r. Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt, po czym poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii austro-węgierskiej. Mianowany ppor. był wykładowcą kryminalistyki. Awansował do stopnia rtm. żand.

Współpracował ze Zw. Strzeleckim.

W czasie I wojny światowej jako dowódca 3 komp. 95 pp walczył na froncie rosyjskim, gdzie w 1914 i 1915 r. był ranny. Po rekonwalescencji w Pradze dowodził 29 baonem marszowym. 27 stycznia 1916 r. kontuzjowany podczas działań w Karpatach. Był komendantem szkoły oficerów rezerwy w Jägerndorf na Morawach. Od czerwca 1917 r. uczestniczył w działaniach na terenie Ukrainy. Pod koniec wojny służył w Żandarmerii Krajowej jako szef Centrali Inwigilacyjnej na ziemiach okupacji austro-węgierskiej przy Komendzie Generalnej w Lublinie.

Od listopada 1918 r. w WP. Był komendantem miasta Radomska. Przyjęty do WP w stopniu rtm. żand., od 17 grudnia 1918 do października 1919 r. dowodził 3 dyonem żandarmerii oraz – w stopniu mjr. żand. – był dowódcą żandarmerii OGen  Kielce. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako mjr rez. żand. z 1 czerwca 1919 r.

Przydzielony 1 czerwca 1919 r. do Policji Państwowej, od 17 czerwca w stopniu podinspektora był szefem (od 5 listopada naczelnikiem) Centralnego Biura Inwigilacyjnego  (do 21 czerwca 1920 r.). W tym czasie był organizatorem pierwszej polskiej centrali kryminalistycznej, wprowadzał stosowanie daktyloskopii w pracy policji. 19 czerwca 1920 r. awansował na inspektora i został komendantem wojewódzkim policji w Poznaniu. 13 stycznia 1921 r. przeniesiony do służby w Komendzie Głównej Policji Państwowej. Był delegatem rządu ds. powstań śląskich, organizatorem szkoleń komendantów posterunków plebiscytowych. Od 15 lutego 1923 do 15 stycznia 1924 r. w stopniu inspektora zajmował stanowisko komendanta wojewódzkiego policji w Warszawie.Następnie był jednym z czterech policjantów inspekcyjnych w Komendzie Głównej. W Pruskim Instytucie Policyjnym w Berlinie-Charlottenburgu współpracował w przygotowaniach do utworzenia Międzynarodowej Komisji Policji Kryminalnej (Interpol). Od 1 lipca 1930 do 15 września 1931 r. komendant wojewódzki policji w Wilnie. Ze względu na stan zdrowia 31 marca 1932 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Autor prac specjalistycznych. Redaktor miesięcznika „Flota Polska”.

Zamieszkał w Warszawie i w 1934 r. podjął pracę w Ministerstwie Skarbu, przydzielony został do Reorganizacji Ochrony Rynku we wszystkich dyrekcjach skarbowych kraju.

Podczas kampanii 1939 r. od 4 września współorganizator Straży Obywatelskiej w Warszawie, był szefem wydz. wykonawczego. Aresztowany przez Niemców w 1940 r., przez trzy miesiące był więziony w al. Szucha, po czym został zwolniony. Prowadził sklepik z winami przy ul. Chopina 17. Po odebraniu koncesji zatrudnił się w fabryce papy. Niemcy interesowali się jego osobą, przeprowadzając wielokrotnie rewizję w jego mieszkaniu. W 1944 r. został wywieziony na roboty przymusowe do fabryki „Skody” w Pradze.

Po wojnie w 1945 r. zamieszkał w Koźlu. Od listopada pracował jako inspektor w Oddz. Powiatowym Państwowego Urzędu Repatriacyjnego. Wspólnie z kolegami otworzył restaurację „Repatriantka”. Po likwidacji urzędu kierował Bankiem Ludowym w Koźlu.

21 czerwca 1946 r. wybrany na członka Powiatowej Rady Narodowej.

Członek PPS, przewodniczący powiatowego Zw. Weteranów Powstań Śląskich.

Od 1 lutego 1953 r. pracował w Stronnictwie Demokratycznym. W 1956 r. przeszedł na emeryturę.

Pozostawał pod obserwacją komunistycznego aparatu bezpieczeństwa.

Zmarł 24 marca 1959 r. w Koźlu i tam został pochowany.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i rumuńskim orderem Gwiazdy Rumunii 3 kl.

Jest patronem Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu oraz sali konferencyjnej Komendy Wojewódzkiej Policji w Opolu, jego imię nosi most w Koźlu.

Żonaty (od 1 X 1918) z Józefą Heleną Drozdowską, miał z nią córki Irenę (ur. 19 VIII 1913)i Eligię (ur. 29 XI 1917), a po jej śmierci (od 1948 r.) z Rutą Łukaszczyk.