Urodził się 5 października 1895 r. w Babienicy pow. Lubliniec. Syn Jana i Marii.
Podczas I wojny światowej powołany do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim we Francji, gdzie dostał się do niewoli.
Wstąpił do Armii Polskiej we Francji, z którą wiosną 1919 r. powrócił do kraju. Uczestnik III powstania śląskiego (1921). Dowodził komp. Ranny pod Olesnem, do końca powstania przebywał na leczeniu w szpitalu w Częstochowie. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.
W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) mieszkał w Koszęcinie. Pracował jako dyżurny ruchu w PKP.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po zakończeniu walk 15 października powrócił do domu. Aresztowany 5 listopada przez Niemców, do marca 1940 r. był więziony w gestapo w Lublińcu. Torturowany w śledztwie, potem był więziony w Opolu. Wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, a potem w Oranienburgu, Sachsenhausen i Neuengamme.
Zginął 27 marca 1841 r. w obozie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Jest patronem ulicy w Koszęcinie.
F. Janeczek, Ulice Koszęcina. Wiktora Opiełki, www.koszecindawniej.blogspot.com (dostęp 24 XII 2017); „Monitor Polski” 1938, nr 177; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003.