Bojownikom niepodległości

Wiktor Stanisław Brummer

(1894–1941)

Urodził się 1 marca 1894 r. w Krakowie. Syn Jana i Bronisławy z Rothirschów.
Uczył się w V Gimnazjum w Krakowie. Od 1913 r. studiował filozofię (historię sztuki i literatury) na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1912 r. debiutował jako dramaturg sztuką „Taniec Salomy” w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie.
W czasie I wojny światowej od 31 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w oddziale pionierów I Brygady. Chory, latem 1915 r. leczył się w szpitalu rezerwowym w Theresienstadt, a potem w szpitalu nr 2 w Wiedniu. Następnie w I baonie 2 pp LP. Ranny 3 sierpnia 1916 r. pod Sitowiczami. Uzyskał stopień st. szer.
W latach 1917-1918 kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskm.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) przewiózł archiwum 2 pp LP do Krakowa.
Od lutego 1918 r. w Polskiej Sile Zbrojnej. Uzyskał stopień sierż. Po rozbrojeniu okupantów w listopadzie automatycznie przeszedł do WP.
Służył w 4 pp leg. 18 marca 1919 r. mianowany ppor. piech., był dowódcą plut. i komp. w baonie zapasowym. 21 sierpnia przydzielony do Dep. Szkolnictwa Wojskowego Współredagował pisma „Wiarus” i „Biblioteka Podoficerska”.
Zweryfikowany jako kpt. adm. (grupa naukowo-ośw.) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., od 1 września 1922 kierownik wydz. w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. 8 maja 1926 r. przeniesiony w stan nieczynny w celu kontynuowania studiów. Od 1 marca 1928 r. do wojny jako kierownik referatu i działu służył w Archiwum Wojskowym.
Redaktor pism wojskowych i teatralno-scenicznych. Był profesorem Wyższej Szkoły Dziennikarstwa i Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (w latach 1926-1927 dyrektor). W latach 1927-1928 sprawował funkcję dyrektora Teatru Praskiego.
Autor publikacji dotyczącej dziejów polskiego teatru.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września przeszedł do Rumunii, a potem przedostał się na zachód, gdzie służył czynnie w WP. Był zastępcą szefa referatu propagandy i oświaty 1 Korpusu Polskiego w Szkocji.
Zmarł 20 listopada 1941 r. w Perth. Pochowany na Cmentarzu Wellshill.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował na mjr. adm.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 132/1931
Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich t. I, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; A. Lenkiewicz, Kawalerowie Polski Niepodległej cz. 2, bmdw; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznk oficerski 1939, Kraków 2006; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Sprawozdanie dyrektora c.k. gimnazyum V. w Karkowie za rok szkolny 1907, Kraków 1907; A. Tuliński, Oficerowie Biura Historycznego i Wojskowego Biura Historycznego w latach 1922-1939 (część 1), „Przegląd Historyczno-Wojskowy” nr 4/2019; Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946, Londyn 1952.