Bojownikom niepodległości

Wiktor Władysław Janiszewski

(1898–1982)

Urodził się 6 marca 1898 r. w Słubicach pow. Gostynin. Syn Władysława i Bronisławy z Woźnickich.

W latach 1908–1912 uczył się w szkole powszechnej w Łodzi, po czym w latach 1914–1915 w Szkole Rzemiosł i Sztuki Stosowanej w Warszawie.

Należał do PPS.

W czasie I wojny światowej w POW ps. „Bronek Łamigłowski”. Od jesieni 1916 r. był komendantem miejscowym w Mińsku Mazowieckim, a od końca 1917 r. – komendantem obwodu mińskiego. Po rozbrojeniu Niemców (11 listopada) na czele oddziału 14 listopada w stopniu st. sierż. wyruszył celem wsparcia obwodu łukowskiego POW.  Następnie w 22 pp. W jego składzie brał udział w wojnie z bolszewikami, uzyskując w październiku 1920 r. stopień chor.

Po wojnie ukończył kurs dla podoficerów w Mołodecznie (1921 r.) i chorążych w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmie (luty-lipiec 1923 r.). W latach 1923–1925 kształcił się w Szkole Oficerskiej dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. piech. Przydzielony do 10 pp, był dowódcą plut. w III baonie. Awansowany 1 lipca 1927 r. na por. piech., w 1932 r. dowodził komp., po czym pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty MSWojsk. W 1933 r. w Baonie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 2 w Biedrusku. Awansowany 1 stycznia 1934 r. na kpt. piech., w 1935 r. pełnił służbę w 44 pp. Wiosną 1939 r. był kierownikiem wyszkolenia ciężkiej broni piechoty w Ośrodku Wyszkolenia Rezerw Piechoty w Różanie.

Podczas kampanii 1939 r. dowodził 2 komp. ckm 115 pp rez. Uczestniczył w bojach z Niemcami m.in. w rejonie Różana. Po walce z bronią pancerną w okolicy Grygów-Huta Gruszczyna jego baon został rozproszony (10 września). Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Skierniewic. Tam od 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Początkowo należał do Polskiej Organizacji Zbrojnej, a potem do ZWZ/AK ps. „Dębicz”, „Maciej”, „Stary”, „Wichura”. Od 1942 do czerwca 1943 r.  komendant II Rejonu (Skierniewice i okolice). Od lipca 1943 aż do rozwiązania AK (19 stycznia 1945) komendant Obwodu AK Skierniewice. Z dniem 11 listopada 1943 r. awansował na mjr. piech.

Po rozwiązaniu AK w latach 1945–1946 pracował jako referent zaopatrzenia garbarni w Żyrardowie. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał na Wybrzeże. Mieszkał w Gdańsku. W latach 1946–1947 był kierownikiem zaopatrzenia, w 1948 r. kierownikiem trakcji samochodowej w Gdańsku-Wrzeszczu. W 1955 r. technik BHP w Zakładach Sprzętu Okrętowego w Gdańsku.

Awansowany do stopnia ppłk. rez.

W 1946 r. wstąpił do PPS, po jej wchłonięciu przez PPR (grudzień 1948 r.) w PZPR. W 1949 r. został zeń wykluczony.

Zmarł 18 kwietnia 1982 r. w Gdańsku i tam został pochowany.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami  i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Weroniką Pisarską.

Źródła

J. Garbaczewski, Kawalerowie orderu Virtuti Militari siedleckiego 22 Pułku Piechoty za wojnę 1918–1921 r., Siedlce 1995; „Monitor Polski” nr 63/1933; Rocznik oficerski 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.