Wilam Horzyca

Urodził się 28 lutego 1889 r. we Lwowie. Syn Edwarda Hořitza, urzędnika, i Klementyny z Drosenów.
Uczył się w szkole powszechnej w Husiatyniu, od 1899 r. w gimnazjum we Lwowie i od 1901 r. w Stryju, gdzie w 1908 r. uzyskał maturę. Studiował filologię angielską i niemiecką na uniwersytecie w Wiedniu (1908-1913) oraz filozofię na uniwersytecie we Lwowie.
Członek tajnego koła samokształceniowego w gimnazjum w Stryju, był jednym z organizatorów PDS w tym mieście.
W czasie I wojny światowej od 4 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w baonie uzupełniającym, a od lutego 1915 r. w 5 pp LP. W październiku z powodu choroby serca skierowany do Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Od lutego do października 1916 r. służył w kancelarii rachunkowej stacji zbornej we Lwowie. Następnie w intendenturze w Baranowiczach.
Od sierpnia 1917 r. w kancelarii rachunkowej stacji zbornej Polskiego Korpusu Posiłkowego we Lwowie. W styczniu 1918 r. zwolniony z wojska.
Od kwietnia 1918 r. pracował jako nauczyciel języka niemieckiego w VII gimnazjum we Lwowie. Następnie przez w drugiej połowie roku krótki okres czasu był bibliotekarzem na Zamku Królewskim w Warszawie.
Od 29 listopada 1918 r. w WP. Służył w Stacji Zbornej WP we Lwowie. 3 lub 8 grudnia przydzielony do Dep. Gospodarczego MSWojsk. Po ukończeniu kursu oficerów prowiantowych 27 stycznia 1919 r. mianowany ppor. gosp. Od 13 marca kierował wydz. sekcji personalnej tego dep, Od 20 marca 1920 r. bibliotekarz w Dep. Gospodarczym MSWojsk. 24 listopada awansował na kpt. gosp. Z dniem 1 kwietnia. 26 lutego 1921 r. objął funkcję bibliotekarza w Wyższej Szkole Intendentury. 21 listopada przeniesiony do rezerwy, Zweryfikowany jako kpt. rez. adm. gosp. z 1 czerwca 1919 r.
Mieszkał w Warszawie, poświęcil się pracy literackiej. W 1920 r. był współautorem manifestu programowego grupy „Skamander”, a w latach 1920-1922członkiem redakcji miesięcznika „Skamander”.
W latach 1922-1931 wykładał historię dramatu w warszawskiej Państwowej Szkole Dramatycznej, której od 1929 r. był dyrektorem. Równocześnie pracował (jako sekretarz a potem współkierownik) w Teatrze im. W. Bogusławskiego w Warszawie (1924-1926), a w latach 1931-1937 dyrektor Teatrów Miejskich we Lwowie, zaś w latach 1937-1939 zastępca dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie.
Krytyk literacki, teatrolog. W latach 1928-1937 współredaktor miesięcznika „Droga” i założyciel działającej przy nim Biblioteki Dramatycznej. Wydawca czasopisma „Scena Lwowska” (1932-1937) i współredaktor tygodnika „Pion”.
W 1930 r. wybrany do Sejmu RP z listy państwowej, był członkiem klubu BBWR. Funkcję poselską sprawował do 1935 r.
Podczas II wojny światowej mieszkał we Lwowie. Następnie na początku 1940 r. przyjechał do Warszawy, gdzie pracował jako referent i tłumacz w wydz. gospodarczym Miejskiego Urzędu Szkolnego.
Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Obozu Polski Walczącej. W latach 1943-1944 współredaktor pisma konspiracyjnego „Nurt”. Brał udział w powstaniu warszawskim. Po jego upadku przebywał w Stawisku, a potem w Krzeszowicach koło Krakowa. 11 stycznia 1945 r. schwytany przez Niemcówpodczas łapanki, został uwięziony w obozie przejściowym przy ul. Prądnickiej w Krakowie. Ze względu na stan zdrowia po dwóch dniach zwolniony.
Po wojnie był współzałożycielem i zastępcą dyrektora Teatru im. S. Wyspiańskiego w Katowicach. Od 1945 do 1948 r. dyrektor Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu (od 1947 r. także Teatru Miejskiego w Bydgoszczy). Następnie (do 1951 r.) dyrektor Teatru Polskiego w Poznaniu. W sezonie 1951-1952 zastępca dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie. Do 1953 r. był dyrektorem Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu. Od 1955 r. reżyser w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. W 1957 r. objął stanowisko dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie.
Zmarł 2 marca 1959 r. w Warszawie i został pochowany w Alei Zasłużonych tamtejszego Cmentarza Wojskowego na Powązkach.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi.
Żonaty (od 1936 r.) ze Stanisławą Gozdecką, małżeństwo to było bezpotomne.
Jego imię nosi teatr w Toruniu, jest patronem ulicy w tym mieście..