Wilhelm Karol Henneberg

Urodził się 2 marca 1891 r. w Warszawie. Syn Wilhelma Edwarda i Walerii z Rutkowskich.
W 1905 r. uczestniczył w walce o szkołę polską.
Studiował inżynierię lądową w Wiedniu i w Grazu.
W latach 1911-1914 należał do „Filarecji” oraz do Zw. Strzeleckiego w Grazu.
W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW ps. „Piotr Daura”, „Andrzej Sęp”.
Po rozbrojeniu okupantów w 1918 r. wstąpił do WP. Służył w nim do 1921 r., po czym został przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. kaw.
Ukończył Wydz. Architektury Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera (1923).
Początkowo pracował jako starszy asystent katedry budownictwa monumentalnego na Politechnice Warszawskiej, w latach 1929-1934 był kierownikiem referatu budowlanego w Kierownictwie Zaopatrzenia Aeronautyki, po czym radcą wydz. sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Konserwator zabytków.
Pracował w komisji Stow. Architektów Polskich (od lipca 1939 r. wiceprezes oddziału warszawskiego), był prezesem Tow. Polsko-Węgierskiego.
Uczestnik konkursów architektonicznych. W 1923 r. w Paryżu uzyskał I i II nagrodę za plany budynków publicznych i mieszkalnych.
Zmarł w 1963 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 179.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, francuskim orderem Gwiazdy Czarnej Leninu i węgierskim orderem Krzyża Zasługi 3 kl..
Żonaty (od 9.IX.1919) z Wandą Marią Korczak Jeśmian-Synkowską, miał z nią synów Marka (6 IX 1921-1945), kpr. 7 puł AK, zmarłego w Dorsten, Witolda Karola (28 I 1923-2 IV 2014), żołnierza AK, zmarłego w Stanach Zjednoczonych, i Jacka (ur. 16 II 1926).