Wilhelm Władysław Heinrich

Urodził się 28 maja 1894 r. we wsi Łodyna koło Ustrzyk Dolnych. Syn Ferdynanda, kolejarza, i Heleny z Rytarowskich.
Ukończył I Gimnazjum im. Arcyks. Elżbiety w Samborze (1912 r.), po czym studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.
Od 1913 r. należał do Zw. Strzeleckiego w Samborze. W lipcu 1914 r. został p.o. tamtejszego komendanta organizacji. Na przełomie lipca i sierpnia przeprowadził mobilizację związku i 4 sierpnia na czele oddziału (50 żołnierzy) przybył do Krakowa,
W czasie I wojny światowej w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. W stopniu sierż. od 14 sierpnia pełnił służbę w baonie uzupełniającym w Krakowie, a następnie w 4 komp. I baonu 1 pp LP. Do 27 stycznia 1915 r. dowódca plut. W końcu kwietnia podoficer za frontem II plut. 2 komp. IV baonu 5 pp LP. Ranny w rękę 24 sierpnia 1915 r., do listopada przebywał na leczeniu w szpitalu w Krakowie, a potem w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Po rekonwalescencji przydzielony do 2 komp. baonu uzupełniającego nr 1 w Kozienicach, następnie powrócił na front. Od maja 1916 r. w 2 komp. 5 pp LP. Chory na tyfus, od września do listopada leczył się w szpitalu w Lublinie. Przeniesiony do służby werbunkowej, kierował posterunkami werbunkowymi w Kowalu, a potem w Sompolnie (do czerwca 1917 r.). Następnie powrócił do pułku.
W następstwie kryzysu przysięgowego 18 września wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Był zastępcą dowódcy plut. 100 pp. Ranny w nogę 19 grudnia nad rz. Piave.
Od 24 grudnia 1918 r. w WP. W stopniu ppor. piech. dowodził plut. i komp.5 pp leg. Na ich czele walczył z Ukraińcami w rejonie Lwowa. W marcu 1919 r. został dowódcą 6 komp. 6 pp leg. Od końca kwietnia uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Jak pisał dowódca baonu kpt. Włodzimierz Bochenek 6 września 1919 podczas ataku bolszewików i dywersantów na odcinek 6 komp. na leśniczówkę pod Dźwińskiem, nieprzyjaciel zaatakował przeważającymi siłami naszą linię, zmusił ją do cofnięcia. Ppor. Heinrich, będący ze swym plutonem w rezerwie, śmiałym kontratakiem zmusił nieprzyjaciela do odwrotu i zajął z powrotem utraconą pozycję. Podczas całej akcji szedł na czele, dając żołnierzom przykład męstwa.
Od 14 grudnia dowodził komp. w baonie zapasowym 6 pp leg. 5 kwietnia 1920 r. awansował na por. piech. W okresie od 6 kwietnia 1920 do 17 kwietnia 1921 r. referent w sekcji piechoty Dep. I Broni Głównych MSWojsk. 20 października awansował na kpt. piech.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, do 30 stycznia 1923 r. służył jako szef oddz. Organizacyjno-materiałowego i p.o. szefa sztabu w 19 DP. Następnie p.o. dowódcy I baonu 85 pp. Od 2 marca referent w Oddz. II Sztabu Generalnego. Następnie (10 lipca 1923-15 lipca 1924) kierownik Ekspozytury nr 6 Oddz. II w Brześciu nad Bugiem. Przeniesiony do 6 pp leg, był dowódcą 2 komp., komp. szkolnej i w zastępstwie I baonu. Ukończył kurs dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie (6 stycznia-5 maja 1925) oraz kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (23 września-19 grudnia 1926). Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. piech., od 20 stycznia był referentem, a od 20 sierpnia 1927 do 1 września 1929 r. kierownikiem referatu wyszkoleniowego w Dep. I Piechoty MSWojsk. Ukończył kurs oficerów sztabowych w Centralnej Szkole Strzelania (maj 1929). Do 14 października 1930 r. szef wydz. studiów Dep. Piechoty MSWojsk. Od listopada dowodził baonem 75 pp. Ukończył kurs unifikacyjno-doszkalający w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (25 stycznia-23 kwietnia 1932). Od jesieni 1932 do jesieni 1934 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu szkoły 1 listopada został szefem sztabu 14 DP. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na ppłk. dypl. piech. W listopadzie 1935 r. został szefem wydz. II A (ofensywnego) Oddz. II Sztabu Głównego. Wiosną 1939 r. objął stanowisko szefa wydz. II B (defensywnego) tego oddz.
W czasie kampanii 1939 r. zastępca szefa Biura Wywiadowczego II rzutu Oddz. II sztabu NW. W nocy z 17 na 18 września przekroczył granicę Rumunii i został internowany. Przebywał w Vatra Dornei (do 23 września), a potem w Câlimâneşti, skąd 28 września zbiegł do Bukaresztu. 18 października przez Jugosławię, Włochy i Szwajcarię wyjechał do Paryża, gdzie dotarł po trzech dniach. Początkowo w Stacji Zbornej w Paryżu (do 24 grudnia), po czym do kwietnia 1940 r. był kierownikiem grupy w O®odku Wyszkolenia Oficerów w Parthenay, a następnie dowódca komp. w Ośrodku Wyszkolenia Oficerów w Vichy. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam do września przebywał w Obozach WP w Douglas i Broughton. Był jednym z inicjatorów szkolenia spadochronowego. 9 września 1940 r. został szefem wydz. studiów i szkolenia spadochronowego w Oddz. III sztabu NW. Od 15 lipca 1941 r. komendant Centrum Wyszkolenia Spadochronowego w 1 Samodz. Bryg. Spadochronowej. W październiku 1942 r. został zastępcą kierownika i wykładowcą w ośrodku treningowym dla „cichociemnych” w Fort William w Szkocji. Następnie zastepca komendanta Szkoły Wywiadowczej w Glasgow. W tym czasie (listopad 1942-kwiecień 1944) formalnie referent sekcji studiów ogólnych Oddz. Informacyjno-Wywiadowczego. W okresie od maja do grudnia 1944 r. przebywał na stażu w Oddz. II sztabu NW, po czym do września 1945 r. był szefem Studiów Piechoty w Centrum Wyszkolenia Piechoty. 27 maja 1945 r. awansował do stopnia płk. dypl. piech. Od października 1945 do 15 kwietnia 1946 r. przewodniczył Komisji Regulaminowej Piechoty.
Po demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii.
Był członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i Klubu Centrala-Wschód-Zachód, zrzeszającego b. pracowników Oddz. II.
Zmarł 5 lutego 1956 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Old Brompton.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Rodziny nie założył.