Urodził się 25 kwietnia 1897 r. w Gieraszowicach pow. Sandomierz. Syn Stanisława i Konstancji z Rosłonowiczów.
Po uzyskaniu matury w 1917 r. został powołany do służby w armii rosyjskiej. Uczył się (1 maja-1 września) w szkole oficerskiej w Piotrogrodzie. Mianowany chor. piech., do 1 listopada dowodził plut. w 149 zapasowym pstrz.
1 czerwca 1918 r. wstąpił do oddziałów polskich na Syberii. Od 18 lipca do 1 września kształcił się w szkole oficerskiej w Ufie. 1 września 1918 r. wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej. Dowodził plut. 1 psp. 1 lutego 1919 r. awansowany na ppor. piech., a jesienią na por. piech. Był też p.o. dowódcy komp. Po kapitulacji dywizji przed bolszewikami (10 stycznia 1920 r.) z częścią sił przedostał się do Harbinu, a potem drogą morską 1 lipca powrócił do Polski. Tu służył w II baonie 2 pp Bryg. Syberyjskiej podczas walk z bolszewikami na Mazowszu. Jako dowódca półkomp. wyróżnił się 17 sierpnia pod Chmielowem. Ranny w nogę.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, do 1927 r. dowodził komp. 83 pp. Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., od jesieni do 1927 do 1929 r. był referentem w Dep. Piechoty MSWojsk. Następnie dowodził komp. oraz sprawował funkcję adiutanta 83 pp. W latach 1930-1932 r. studiował w WSWoj. Po ukończeniu nauki od jesieni 1932 r. wykładowca w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od 1934 do marca 1936 r. referent w Dep. Piechoty MSWojsk. 1 stycznia 1935 r. awansował na mjr. dypl. piech. Potem kierownik samodz. referatu „Rosja” w wydz. studiów Oddz. II Sztabu Głównego. Wiosną 1939 r. dowodził II baonem 2 pp leg (do 25 sierpnia). Następnie został szefem Oddz. II Armii „Prusy”.
Podczas kampanii 1939 r. szef Oddz. II odwodowej Armii „Prusy”, a od 11 września Frontu Północnego. 25 września dostał się do niewoli sowieckiej. Był więziony m.in. na Łubiance w Moskwie, gdzie go torturowano. Zwolniony 1 września 1941 r., do grudnia sprawował funkcję zastępcy szefa Oddz. II dowództwa Armii Polskiej w ZSSR. 11 grudnia awansował na ppłk. dypl. piech. Został wówczas szefem tego oddziału (do 18 sierpnia 1942), a następnie szefem Oddz. II Armii Polskiej na Wschodzie. Od 30 czerwca do 20 listopada 1944 r. oficer do zleceń dowódcy 2 Korpusu Polskiego, po czym do 10 stycznia 1945 r. zajmował stanowisko zastępcy dowódcy 2 Bryg. Strz. Karpackich. Uczestniczył w kampanii włoskiej. 1 stycznia 1945 r. awansował na płk. dypl. piech. Od 10 stycznia oficer do zleceń dowódcy korpusu gen. W. Andersa.
Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Londynie. Pozostawał nieoficjalnie oficerem do zleceń gen. W. Andersa i jego doradcą. Był jednym z szefów namiastkowej polskiej organizacji wywiadowczej pracującej dla potrzeb wywiadu brytyjskiego (do 1951 r.).
Członek Koła Żołnierzy Dowództwa 2 Korpusu, Zw. Sybiraków i Absolwentów WSWoj.
W latach 1957-1965 był rozpracowywany przez komunistyczną SB. W tym czasie pracował w służbie wywiadu ośrodka gen. W. Andersa.
Zmarł 2 stycznia 1974 r. w Londynie. Pochowany na Cmentarzu Mortlake.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości, amerykańskim orderem Legią Zasługi 3 kl.
Żonaty z Heleną Korsak, miał z nią synów Stanisława (ur. 1929), Wiktora, Wincentego (ur. 1930) i Tomasza (ur. 1939).
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; T. Dubicki, A. Suchcitz, Oficerowie wywiadu WP i PSZ w latach 1939-1945 t. I, Warszawa 2009; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; A. Suchcitz, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 2, Koszalin 1993.