Wincenty Halska

Urodził się 2 października 1885 r. w Klwowie pow. Opoczno. Syn Franciszka i Małgorzaty ze Szczepaniaków. Był ślusarzem Od 1902 r. należał do PPS w Warszawie ps. „Kostek”. W 1903 r. zesłany na Syberię, wkrótce zbiegł i powrócił do Warszawy. W 1904 r. brał udział w prowadzonej przez partię akcji antymobilizacyjnej. Aresztowany 10 sierpnia po wykryciu w jego mieszkaniu wydawnictw socjalistycznych, 20 sierpnia oddano go pod dozór policji (postępowanie umorzono 10 stycznia 1905 r.). 13 listopada uczestniczył w zbrojnej manifestacji PPS na pl. Grzybowskim. W lutym 1905 r. został członkiem jednej z dwóch „dziesiątek” Organizacji Spiskowo-Bojowej. 21 marca dokonał pierwszego w Warszawie w latach rewolucji zamachu bombowego na 12. osobowy patrol wojskowo-policyjny przy rogatce wolskiej. Uczestniczył w nieudanym zamachu na policmajstra warszawskiego Karola Nolkena ( 26 marca 1905). Aresztowany 10 maja, został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Zwolniony po ogłoszeniu w październiku carskiego manifestu. Był współkierującym utworzonej 15 października Organizacji Techniczno-Bojowej PPS. Kierował napadem na kasę powiatową w Wysokim Mazowieckim (26 grudnia), zaś na początku stycznia 1906 r. w rozbiciu państwowego sklepu monopolowego i urzędu gminnego w Piekarach. W styczniu 1907 r. aresztowany jako „Michał Domański”, zbiegł z Fortu Aleksieja warszawskiej cytadeli. Podczas ucieczki doznał urazu kręgosłupa. Kurował się w Zakopanem, po czym jako inwalida wyjechał do Belgii. Zamieszkał w Leodium i uczył się w szkole przemysłowo-handlowej. Członek miejscowej sekcji PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Po I wojnie światowej pracował jako ślusarz w Fabrique National d`Armes de Guerre w Herstal. Od 1928 r. prowadził własny warsztat rusznikarski w Leodium. Wynalazł maszynę uniwersalną do obróbki metali, opatentowaną w Belgii, Francji i Niemczech. Dorabiał jako tłumacz przysięgły przy sądzie okręgowym. Podczas II wojny światowej w latach 1940-1944 przewodniczący nielegalnej organizacji PPS, a potem PPS-WRN w Belgii. W latach 1949-1953 i od 1958 r. członek Rady Narodowej RP. W latach 1951-1961 mieszkał w Herstal, a potem w Tavier. Zmarł 6 września 1965 r. w Angleur. Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Polonia Restituta 3 kl. Żonaty dwukrotnie; drugą żoną była Henryka Hubertyna Mélon.