Wincenty Harnwolf

Urodził się 22 sierpnia 1879 r. w Veghles Salatnai na Węgrzech. Syn Teofila i Józefy z de Vithów.
Ukończył studia prawnicze, uzyskując doktorat. Był aplikantem adwokackim.
W czasie I wojny światowej od 2 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich ps. „Wilczyński”. Mianowany 18 października 1914 r. chor. piech., służył w 3 pp LP. Następnie był oficerem taborów w II Brygadzie. Od 1 grudnia 1915 r. dowodził kolumną prowiantową P/5. W maju 1916 r. skierowany na kurs km w Brucku. Chory, w połowie roku przebywał na leczeniu w szpitalu rezerwowym nr 11 w Wiedniu. Na początku sierpnia powrócił do 3 pp LP. Awansowany z dniem 1 listopada 1916 r. na ppor. piech., dowodził plut. Wiosną 1917 r. był oficerem Krajowego Inspektoratu Zaciągu w powiecie łomżyńskim. W maju powrócił do 3 pp LP. W czerwcu skierowany na kurs wyszkolenia w Zambrowie..
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W listopadzie odbył kurs przeciwgazowy w Wiedniu. Uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie służył w II Korpusie Polskim aż do jego likwidacji po bitwie pod Kaniowem (11 maja). Awansował na por. piech. Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał m.in. w Brześciu nad Bugiem.
Od 15 listopada 1918 r. w WP. Podczas wojny z bolszewikami służył w Wojskowej Komisji Śledczej przy Sejmie Ustawodawczym oraz w Wojskowej Kontroli Generalnej. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na rtm. żand.
Zweryfikowany jako mjr adm. z 1 czerwca 1919, służył w Wojskowej Kontroli Generalnej. Z dniem 30 kwietnia 1923 r. przeniesiony do rezerwy.
Pracował jako adwokat.
Zmarł 19 maja 1927 r. w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 225.
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.
Żonaty z Jadwigą Zielińską, miał z nią córkę Annę (20 V 1922-25 V 2011).