Wincenty Jasiewicz

Urodził się 24 grudnia 1891 r. w Łomży. Syn Stanisława, oficera, i Jadwigi z Dunin-Brzezińskich.

Uczył się w korpusie kadetów w Pskowie, ukończył korpus kadetów w Połocku i Oficerską Szkołę Kawalerii w Elizawetgradzie. Poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej. W 1912 r. mianowany ppor. kaw. i przydzielony do 6 pdrag.

W czasie I wojny światowej służył w 6 DK, awansując do stopnia sztabsrtm. Od października 1917 r. w I Korpusie Polskim w Rosji. Do 30 czerwca 1918 r. dowodził 1 szw. 2 puł. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. powrócił do kraju.

Od 4 listopada 1918 r. w stopniu rtm kaw. w Wojsku Polskim. Brał udział w rozbrajaniu Niemców. Od 10 listopada 1918 do 15 stycznia 1919 r. był organizatorem i dowódcą 1 szw. 2 puł. Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. Od 28 czerwca 1919 r. dowódca szw. zapasowego pułku. Od lipcu ponownie uczestniczył w walkach. Od 18 marca do 5 czerwca 1920 r. był zastępcą dowódcy 2 puł, po czym do 28 sierpnia dowodził tym pułkiem. Awansowany na mjr. kaw. (z dniem 1 kwietnia), od 29 sierpnia do 5 września był zastępcą dowódcy VIII BJazdy. Następnie ponownie dowodził 2 puł. W sposób szczególny wyróżnił się w nocy na 12 października, kiedy odparł atak bolszewicki na wieś Rudnia Baranowska, po czym poprowadził natarcie dalej, otaczając rozbitego i zdemoralizowanego przeciwnika, co doprowadziło do poddania się 1400 bolszewików z 2 działami, ponad 20 karabinami maszynowymi i taborami z zapasami amunicji.

Zweryfikowany jako ppłk kaw. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 stycznia 1927 r. na płk. kaw., do 1930 r. dowodził 2 puł. Od marca 1930 r. dowódca 10 BK. Ukonczył kilka kursów specjalistycznych m.in. w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Od 13 kwietnia 1937 r. był zastępcą dowódcy Nowogródzkiej BK. Wobec choroby na początku sierpnia wyjechał na leczenie do Rumunii.

Zmarł 27 listopada 1941 r. w Bukareszcie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Katolickim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 4 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i rumuńskim orderem Korony Rumunii 3 kl.

Żonaty (od 1921 r.) z Kornelią Zofią Skupiewską,, miał z nią synów Lucjana (ur. 16 VIII 1922–2005), historyka, Stanisława (31 X 1925–25 VIII 1992), technologa, i Marię Adama (ur. 14 XII 1930–2020), ekonomistę.