Wincenty Litwinowicz

Urodził się 17 kwietnia 1893 r. w Petersburgu. Syn Włodzimierza i Katarzyny z Dybowskich. Brat Aleksandra (zob.) i Władysława (zob.).

Ukończył szkołę realną, po czym dbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika. Od 1912 r. uczył się w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie.

Członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 22 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. W stopniu kpr. służył w baonie uzupełniającym 1 pp LP Pawła Kittaya, z którym został wcielony do 3 pp LP (7 komp.). Od 2 października do 13 kwietnia 1915 r. dowodził plut. tej komp. (po wcieleniu do 2 pp LP – 11 komp.). Od 13 kwietnia dowódca plut. 3 komp. 3 pp LP. 1 kwietnia 1916 r. otrzymał stopień chor. piech., zaś 1 kwietnia 1917 r. awansował na ppor. piech. Od 5 maja do kryzysu przysięgowego dowodził plut. i komp. na kursie wyszkolenia nr 3.

Po kryzysie przysięgowym przeszedł do Polskiej Siły Zbrojnej. Początkowo był instruktorem w szkole podoficerskiej (1-19 września 1917), dowódcą plut. na kursie wyszkolenia saperskiego (19 września-1 listopada), komp. kursu wyszkolenia nr 2 (1 listopada 1917-1 lutego 1918), nr 3 (1-13 lutego) i nr 4 (13 lutego-1 maja). Od 1 maja służył w 10 komp. 1 pp. 12 października awansowany na por. piech. i mianowany dowódcą 11 komp. Po rozbrojeniu Niemców automatycznie przeszedł do WP.

Aż do 26 stycznia 1920 r. zajmował stanowisko dowódcy 11 komp. 7 pp leg (b. 1 pp PSZ). Uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. 1 listopada 1919 r. awansował na kpt. piech. Od 26 stycznia 1920 r. był dowódcą baonu zapasowego 23 pp.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., 26 października 1922 r. objął stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy I baonu 54 pp. Od 28 marca 1923 r. dowodził II baonem 70 pp. Wobec złego stanu zdrowia od 9 grudnia 1923 r. przebywał na urlopie zdrowotnym. 5 lipca 1924 r. wyjechał do szpitala w Rajczy, skąd 29 listopada powrócił do pułku. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na mjr. piech. Z powodu postępującej choroby (gruźlica) swojej funkcji nie objął. Od 1 maja 1925 r. ponownie przebywał w Rajczy.

Zmarł 25 listopada 1925 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 169.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.

Żonaty z Haliną Au, miał z nią syna Włodzimierza Józefa (ur. 27.VIII.1922) i córkę Ewę Marię (ur. 20.VI.1925).