Witalis Olszański

Urodził się 11 września 1885 r. w Żelechowie Wielkim pow. Kamionka Strumiłowa. Syn Kazimierza i Wandy Zuzanny ze Szczerbińskich.

Od roku 1900 działał w tajnych organizacjach gimnazjalnych w Buczaczu i Złoczowie. W roku 1906 ukończył gimnazjum we Lwowie, gdzie zdał maturę. Studiował nauki prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim (późniejszym Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie) oraz agronomię na Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 1 października 1908 odbywał obowiązkową służbę w armii austro-węgierskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w szeregach 19 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Następnie w latach 1911 i 1913 jako kadet aspirant uczestniczył w jednomiesięcznych ćwiczeniach wojskowych w 36 Pułku Piechoty Obrony Krajowej.

Po wybuchu I wojny światowej w dniu 1 sierpnia 1914 roku został zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, gdzie służył w 36 Pułku Strzelców, kolejno: dowódca plutonu, kompanii i batalionu. Walczył na froncie rosyjskim, następnie na froncie włoskim. 1 sierpnia 1917 roku został awansowany na stopień podporucznika. Ze służby odszedł 30 października 1918 r.

Od 5 listopada brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka I (pododcinek Remiza–Cytadela). Dowodził placówką i II plutonem. Po wyparciu przeciwnika z miasta 22 listopada wcielony do I baonu 1 Pułku Strzelców Lwowskich. 28 listopada 1918 r. wstąpił do Rządowej Straży Bezpieczeństwa we Lwowie, gdzie służył jako dowódca kompanii. Następnie od 30 lipca 1919 r. do 20 listopada 1919 r. w Sekcji Administracyjno-Prawnej Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 20 listopada 1919 r. ponownie w Rządowej Straży Bezpieczeństwa we Lwowie. 1 grudnia 1919 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kapitan rezerwy piechoty z 1 czerwca 1919 r. 18 kwietnia 1921 r. objął stanowisko nadkomisarza Policji Państwowej we Lwowie, następnie zastępca komendanta PP miasta Lwowa. Od 10 maja 1923 r. kierownik działu administracji i pełniący obowiązki zastępcy komendanta okręgu nowogródzkiego PP. 1 lipca 1924 r. awansowany do stopnia podinspektora PP. 1 października został przeniesiony na stanowisko zastępcy komendanta okręgu XV PP w Nowogródku z jednoczesnym powierzeniem obowiązków jego komendanta. 26 czerwca 1927 r. przeniesiony do województwa pomorskiego, gdzie objął stanowisko komendanta wojewódzkiego Policji Państwowej w Toruniu. W tym czasie dokonał reorganizacji Policji Państwowej województwa pomorskiego. 15 maja 1929 r. awansowany do stopnia inspektora. Od 4 marca do 21 kwietnia 1934 r. brał udział w studium śledczym dla komendantów wojewódzkich PP. 7 lutego 1936 r. ponownie został  komendantem wojewódzkim policji w Nowogródku. Działał w komitecie „Daru Pomorza”, był organizatorem Aeroklubu Pomorskiego i współorganizatorem Komitetu Towarzystwa Wiedzy Policyjnej w Warszawie. Należał do Stowarzyszenia Rodzina Policyjna.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. został wyznaczony 12 września odpowiedzialnym za organizację militaryzacji Policji Państwowej z terenu województw: nowogródzkiego, poleskiego i wołyńskiego w okolicach Łucka i Tarnopola. Po agresji Związku Sowieckiego 18 lub 19 września dostał się do sowieckiej niewoli w okolicach Tarnopola. Prawdopodobnie początkowo więziony w obozie przejściowym w Szepietówce, następnie jednym z pierwszych transportów przewieziony do obozu w Ostaszkowie. W grudniu 1939 r. został wywieziony przez NKWD w nieznanym kierunku.

Prawdopodobnie zamordowany w 1940 r.

Żonaty, miał troje dzieci.

Jest patronem  Komendy Wojewódzkiej Policji w Bydgoszczy (od lutego 1919).

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.