Urodził się 8 kwietnia 1880 r. w Kaliszu. Syn Franciszka Józefa i Aleksandry Konstancji z d. Scipio del Campo.
W 1898 r. ukończył gimnazjum filologiczne w rodzinnym mieście, po czym wstąpił do Instytutu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Ukończył studia w 1903 r., uzyskując dyplom inżyniera.Tam należał do „Zetu”.
Początkowo był zatrudniony na kolei Moskiewsko-Kijowsko-Woroneżskiej, zaś w czerwcu 1904 r. otrzymał pracę w Wydz. Drogowym Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Przydzielony do Oddziału Drogowego w Ząbkowicach, był pomocnikiem naczelnika i kierownikiem budowy linii sączewskiej i grodzieckiej. W 1912 r. objął stanowisko naczelnika Oddziału Drogowego we Włocławku, a w 1913 r. starszego inżyniera dla sprawy przebudowy węzła kolejowego warszawskiego. Funkcję tę sprawował do wybuchu wojny.
W czasie I wojny światowej objął stanowisko inżyniera do szczególnych zleceń Naczelnika Drogi. Latem 1915 r. ewakuowany do Rosji, służył w Oddziale Komunikacji w Mińsku Litewskim przy sztabie Frontu Zachodniego. Awansował w 1917 r. na stanowisko zastępcy, a w 1918 r. naczelnika tego Oddziału.
W okresie przewrotu bolszewickiego na tym stanowisku okazał czynną pomoc przy przewozach kolejowych formowanego I Korpusu Polskiego, a potem przy wyparciu bolszewików z Mińska. Po zajęciu tego miasta przez Niemców powołany na stanowisko naczelnika Wydz. Drogowego Kolei Lipawo-Romeńskiej. W październiku 1918 r. powrócił do kraju.
Brał udział w objęciu kolei od Niemców, po czym został dyrektorem Wydz. Drogowego Dyrekcji Warszawskiej. W 1923 r. mianowany wiceprezesem, a w 1925 r. prezesem Dyrekcji. W 1932 r. przeszedł na emeryturę.
Członek Zw. Polskich Inżynierów Kolejowych (w latach 1920-1923 był jego prezesem).
Zmarł w 1932 r. w Warszawie.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl., pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.
„Monitor Polski” nr 63/1933; T. Piskorski, Wykaz poległych i zmarłych uczestników ruchu niepodległościowego młodzieży narodowej (Członków Związku Młodzieży Polskiej – „Zet”, Organizacji „Przyszłość” – „Pet” i innych stopni organizacyjnych) w okresie lat 1886-1936, Warszawa 1936; Ś.p. inż. Witold Bieniecki, „Inżynier Kolejowy” nr 1/1933.