Witold Giełżyński

Urodził się 9 czerwca 1886 r. w Krasnystawie. Syn Wincentego i Bronisławy z Żarskich.

Uczył się w gimnazjum w Lublinie, należał do ZMS i PPS ps. „Kazik”. Uczestnik strajków szkolnych. Za zorganizowanie manifestacji antycarskiej relegowany ze szkoły. Gimnazjum ukończył w 1906 r. w Warszawie.

W 1908 r. został wydalony z granic Królestwa Polskiego. Wyjechał wówczas do Paryża, gdzie ukończył Szkołę Nauk Politycznych oraz studia prawnicze.

Podjął pracę jako dziennikarz. Był korespondentem lubelskiego „Kuriera” w Paryżu. W 1911 r. powrócił do kraju i w maju objął redakcję „Kuriera”.

Działacz społeczny, współorganizator Lubelskiej Spółdzielni Spożywców, pracował na rzecz tworzącej się Biblioteki im. H. Łopacińskiego.

W czasie I wojny światowej kierował redakcją „Nowego Kuriera Łódzkiego” (1914-1915), a następnie zamieszkał w Warszawie, gdzie redagował pismo „Myśl Polska” (1915-1916). Wydawał także własne pismo o charakterze niepodległościowym „Głos Stolicy”.

W 1920 r. został sprawozdawcą parlamentarnym. Zajmował stanowisko zastępcy redaktora naczelnego „Kuriera Polskiego” (1920-1926), kierował wydz. prasowym Prezydium Rady Ministrów (1925-1926). Pracował w „Epoce”, współpracował z „Expressem Porannym”, „Kurierem Czerwonym”, „Tygodnikiem”, „Światem”. W latach 1936-1939 kierował filią „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” w Warszawie.

Działał w stowarzyszeniach dziennikarskich, był m.in. wiceprezesem Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich (1923-1924) oraz wiceprezesem Zw. Dziennikarzy RP (1932-1939). Współorganizator Wyższej Szkoły Dziennikarstwa, w której w latach 1922-1939 prowadził wykłady i seminaria z zakresu sprawozdawczości parlamentarnej.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. Należał do komisji walki z kolaboracją dziennikarzy, zajmował się też pomocą dla bezrobotnych dziennikarzy. Był redaktorem pisma AK „Wiadomości Polskie”, współpracował z „Biuletynem Informacyjnym” i „Rzeczpospolitą Polską”.

Od 1944 r. przebywał w Lublinie. Od marca 1945 r. redagował dziennik „Gazetę Lubelską”. W połowie roku przeniósł się do Warszawy, gdzie był redaktorem naczelnym „Kuriera Codziennego” i „Gazety Ludowej” (1945-1947). W 1948 r. zrezygnował z pracy dziennikarskiej. Przez pewien czas wykładał na Wydz. Dziennikarstwa Akademii Nauk Politycznych, potem poświęcił się opracowaniu dziejów prasy polskiej. Współpracował przy redakcji Wielkiej Encyklopedii Powszechnej.

Zmarł 31 grudnia 1966 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 36.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl., posiadał też odznaczenia rumuńskie, węgoierskie i jugosłowiańskie.

Żonaty z Anielą z Roeslerów, miał syna Wojciecha (9 V 1930-3 III 2015), dziennikarza i reportażystę.