Witold Gierulewicz

Urodził się 10 kwietnia 1896 r. w Dydwiże na Litwie. Syn Mateusza i Franciszki z d. Kolendo.

W czasie I wojny światowej od listopada 1917 do czerwca 1918 r. służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Dowodził plut. 3 szw. 2 puł.

Od listopada 1918 r. w WP. Dowodził plut. 4 szw. 2 puł. Walczył z Niemcami na Podlasiu i z bolszewikami. Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. służył w 2 puł. W latach 1923-1925 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu szkoły od 1 października 1925 r. był szefem sztabu 2 Samodz. BK, zaś od listopada 1926 r. szefem sztabu 1 DK. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. SG kaw., w październiku tego roku został wykładowcą w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu. 1 stycznia 1931 r. otrzymał stopień ppłk. dypl. kaw. Od marca 1932 r. był zastępcą dowódcy 2 puł, zaś w 1934 r. dowódcą 6 psk. Awansowany 19 marca 1938 r. na płk. dypl. kaw., od listopada 1938 do marca 1939 r. przebywał na kursie dla wyższych dowódców dla kandydatów na stanowiska szefów sztabów i kwatermistrzów armii. W sierpniu 1939 r. powołany na stanowisko kwatermistrza DOK nr IV w Łodzi.

Podczas kampanii 1939 r. od 11 września kwatermistrz Frontu Południowego. Po zakońxeniu walk przedostał się do Francji. 11 maja 1940 r. objął dowództwo pułku kawalerii zmotoryzowanej, a w końcu miesiąca Ośrodka Zapasowego Kawalerii Zmot. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii, objął dowództwo 1 baonu strzelców 1 BStrz (potem: baon im. 14 puł Jazłowieckich). W czerwcu 1941 r. wyznaczony na zastępcę dowódcy Grupy Wsparcia 1 DPanc, 24 października objął jej dowództwo. Od 12 listopada 1942 do października 1943 r. szef Służb i Tyłów 1 DPanc. Następnie przeniesiony z dywizji.

Po wojnie mieszkał w Wlk. Brytanii.

Zmarł 25 marca 1963 r. w Luton. Pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Haliną Hulewicz.