Witold Grzybowski

Urodził się 21 czerwca 1887 r. w Wieliczce. Syn Jana i Barbary z d. Per.

Ukończył studia architektoniczne, uzyskując dyplom inżyniera. Pracował w krakowskim magistracie.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, jako oficer służył w 56 pp. 1 czerwca 1915 r. odkomenderowany do Legionów Polskich.

Dowodził 2 komp. 4 pp LP. Na jej czele 15 lipca wyruszył na front. Po bitwie pod Jastkowem 20 sierpnia awansował na por. piech. W czasie działań na Wołyniu dowodził w zastępstwie I baonem (luty 1916), a później oddziałem pionierów. Awansowany 1 lipca 1916 r. na kpt. piech., w marcu 1917 r. otrzymał dowództwo I baonu na stałe. Na początku maja przydzielono go na kurs wyszkolenia nr 4.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w Dowództwie Uzupełnień w Bolechowie. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Talaborfalva.

Od listopada 1918 r. w WP. Był dowódcą II baonu 4 pp leg, na czele którego 7 grudnia wyruszył na front ukraiński w rejon Lwowa. W okresie od 13 stycznia do 5 marca 1919 r. stał na czele dwubaonowej grupy 4 pp leg we Lwowie. W czerwcu 1920 r. awansował na ppłk. piech. (z dniem 1 kwietnia). Służył w dowództwie 2 DP Leg. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppłk rez. piech. z 1 czerwca 1919, potem został przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Grodnie.

Podczas II wojny światowej po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł na Litwę. Tam w 1941 r. został aresztowany przez NKWD.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.