Witold Hulewicz

Urodził się 26 listopada 1895 r. w Kościankach w Wielkopolsce. Syn Leona i Heleny z Kaczkowskich. Brat Bohdana Józefa Floriana (zob.), Jerzego Teodora (zob.) i Wacława Andrzeja Nikodema (zob.). Uczył się w gimnazjum w Trzemesznie i Śremie, gdzie należał do tajnych kółek samokształceniowych i tajnego skautingu. W czasie I wojny światowej 12 sierpnia 1914 r. powołany do armii niemieckiej. Służył w Fortecznym Oddziale Telegraficznym w Poznaniu. Od 1 maja 1915 r. na froncie. Był żołnierzem dywizyjnego oddziału telegraficznego. Walczył na froncie wschodnim oraz w Belgii i Francji. 11 września 1918 r. mianowany ppor. łączn. Od 15 grudnia 1918 r. związany z grupą niepodległościową Mieczysława Palucha. Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 6 do 30 stycznia 1919 r. adiutant Okręgu Wojskowego I w Poznaniu. Następnie dowódca plut. w I baonie telegraficznym wielkopolskim. 1 kwietnia został dowódca 4 komp. telegraficznej przy 3 DStrz Wielkopolskich. 5 maja 1919 r. mianowany Dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej por. łączn. (z dniem 1 października 1915r.). Od 15 sierpnia w redakcji miesięcznika „Wiedza Techniczna”. Był kierownikiem literackim. 15 czerwa 1920 r. przeniesiony na adiutanta Ochotniczej Esk. Lotniczej w Poznaniu. 15 października został referentem regulaminów i wyszkolenia w sekcji wojsk lotniczych Dep. II MSWojsk. Od 1 lutego 1921 r. ponownie redaktor „Wiedzy Technicznej” z przydziałem do sztabu DOGen w Poznaniu. 1 kwietnia awansował na kpt. łączn. 19 października przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. łączn. z 1 czerwca 1919 r. Studiował polonistykę i muzykologię na uniwersytetach w Poznaniu i Wilnie, gdzie w 1925 r. uzyskał absolutorium na Wydz. Filozoficznym. Literat i publicysta. Był współinicjatorem i współzałożycielem Spółki Wydawniczej „Ostoja”. Współorganizator Zw. Zawodowego Literatów Polskich w Poznaniu (1921 r.), założyciel i sekretarz tego związku w Wilnie (1924-1935), potem kierownik wileńskiego ruchu literacko-artystycznego. Współzałożyciel Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystów, której był wiceprezesem i prezesem. Wiceprezes Zw. Zawodowego Literatów Polskich w Warszawie, gdzie mieszkał w drugiej połowie lat 30. Współpracował, następnie współredagował pismo „Zdrój” w Poznaniu (1917-1921), był redaktorem „Tygodnika wileńskiego” (1925-1926), kierownikiem literackim teatru „Reduta” w Wilnie (1925-1927), zaś w latach 1934-1939 kierownikiem literackim Polskiego Radia. Autor powieści, zbiorów poezji, biografii, tłumacz. Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Komendy Obrońców Polski. Współzałożyciel pisma „Polska Żyje” (pierwszy numer ukazał się 10 października 1939 r.). Aresztowany przez Niemców we wrześniu 1940 r., został osadzony na Pawiaku. Torturowany w śledztwie. Rozstrzelany 12 czerwca 1941 r. w Palmirach. Pochowany na tamtejszym cmentarzu ofiar wojny. Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości i srebrnym Wawrzynem Akademickim. Żonaty (od 15 XI 1920) z Anną Karpińską, z którą miał córkę Agnieszkę (1922-1999) zamężną Feill, a potem ze Stefanią Ossowską. Jest patronem stowarzyszenia w m. Karolino koło Serocka.