Witold Letowt

Urodził się 2 stycznia 1896 r. w majątku Krasowszczyzna koło Lidy (w Wilnie?). Syn Stanisława i Eweliny z d. Mikosza.

Członek POW ps. „Budryś”.

Studiował medycynę.

Po 1918 r. w WP. Podczas walk z bolszewikami został ciężko ranny.

Zweryfikowany jako por. plek. z 1 września 1922 (potem starszeństwo zmieniono mu na dzień 1 grudnia 1921). Służył jako lekarz w 3 dak z tym jednak, iż co najmniej od 1923 r. był odkomenderowany celem ukończenia studiów na Uniwersytecie Warszawskim, Ukończył je w 1926 r., uzyskując dyplom lekarski. Był pilotem sportowym. Następnie (do lipca 1928 r.) lekarz 11 pułku myśliwskiego. Po rozformowaniu pułku przeniesiony do 5 plotn. 1 stycznia 1930 r. awansował na kpt. lek., a 1 stycznia 1936 r. na mjr. lek. Od 1936 r. był naczelnym lekarzem Centrum Wyszkolenia Lotnictwa nr 1. W tym też roku został naczelnym lekarzem 4 plotn.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. naczelny lekarz Bazy Lotniczej nr 4. Po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, skąd przedostał się do Francji, a stamtąd do Wlk. Brytanii. Służył w Polskich Siłach Powietrznych w Wlk. Brytanii, awansując do stopnia ppłk. lek. W 1945 r. sprawował funkcję lekarza 306 dyonu myśliwskiego.

Po demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. 4 września 1963 r. wybrany delegatem Rządu RP na uchodźstwie na Leicester i okolice. W listopadzie 1964 r. awansowany przez prezydenta RP Augusta Zaleskiego na płk. lek.

Zmarł 6 grudnia 1973 r. w Leicester i został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim Welford Road.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Marią N., miał syna Stanisława (9 I 1923-14 VIII 1944), żołnierza baonu AK „Parasol” ps. „Bohun”, zmarłego z ran w powstaniu warszawskim i Witolda Janusza (24 XII 1936-22 II 2018) oraz córkę Danutę Marię (6 VI 1924-27 VIII 1944), AK ps. „Danka”, poległą w powstaniu warszawskim.