Witold Linsenbarth

Urodził się 27 stycznia 1901 r. w Szamrajówce koło Białej Cerkwi. Syn Józefa Eustachego i Marii z Nałęcz-Ostrowskiej.

Od 1907 r. mieszkał w dzierżawionym przez rodziców folwarku Piwnie.

Od 1912 r. kształcił się w Szkole Handlowej I Zrzeszenia Nauczycieli Miasta Kijowa, skąd w 1917 r. przeniósł się do siódmej klasy Polskiej Szkoły Realnej Polskiego Tow. Popierania Szkoły Średniej w Kijowie, którą ukończył w 1918 r. (bez matury).

W 1913 r. wstąpił do tajnego skautingu, należał do sztabowej drużyny Naczelnictwa Harcerstwa Polskiego w Kijowie. W 1916 r. był zastępowym, działał wśród młodzieży robotniczej w okręgu Padoł (dzielnica Kijowa). Od 1917 r. członek Tow. Gimnastycznego „Sokół” ps. „Stanisław Kościński”.

W czasie I wojny światowej od stycznia 1918 r. służył w 2 szw. 6 puł w II Korpusie Polskim. Ranny w prawą nogę podczas bitwy pod Kaniowem (11 maja), uniknął niewoli. Po rekonwalescencji w lipcu przedostał się do Kijowa, gdzie kontynuował naukę i służył w POW. Podejrzany o służbę w oddziałach polskich w grudniu został aresztowany przez Ukraińców. Zwolniony, pracował w cukrowni, gdzie wybrano go członkiem rady robotniczej. W kwietniu 1919 r. aresztowany przez bolszewików. Więziony przez trzy miesiące, zachorował na tyfus plamisty. Następnie zbiegł z więzienia i powrócił do Polski.

14 stycznia 1920 r. wstąpił do WP. Służył w 12 puł. Od 27 stycznia w 2 szw. i oddziale sztabowym. Uczestniczył w walce z bolszewikami, 6 czerwca ranny pod Jeziorno-Białopolem. 18 listopada 1921 r. awansował na kpr.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy WP.  Służył w 12 puł m.in. jako szef szw. i kierownik kancelarii kwatermistrza. Ukończył trzymiesięczny kurs podoficerów gospodarczych w Lublinie i 21 września 1924 r. awansował na wachm. 9 lipca 1925 r. ukończył sześciomiesięczną Okręgową Szkołę Podoficerów Zawodowych Kawalerii nr 4 we Lwowie.  Od 1925 r. kształcił się w Szkole Oficerskiej dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu jako prymus 15 sierpnia 1927 r. mianowany ppor. kaw. Przydzielony do 2 pszwol., był dowódcą plut. 15 sierpnia 1929 r. awansował na por. kaw. Sprawował funkcję oficera żywnościowego pułku, a od 31 marca 1931 do końca roku był p.o. dowódcy 2 szw. Następnie sprawował funkcje dowódcy szkoły podoficerskiej, p.o. dowódcy 4 szw., ponownie dowódcą szkoły podoficerskiej, dowódcy 4 szw., dowódcy plut. łączności, dowódcy 2 szw., dowódcy szw. szkolnego, ponownie dowódcy 2 szw. i dowódcy 1 szw. Ukończył pięciomiesięczny kurs w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. 19 marca 1937 r. awansował na rtm. kaw. W 1937 r. ukończył trzymiesięczny kurs szyfrowy w Oddz. II Sztabu Głównego oraz pięciomiesięczny kurs dowódców szwadronu w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1937/1938). Od 25 września do 20 października 1938 r. jako dowódca kombinowanego dyonu z Pomorskiej BK brał udział w zajęciu części Śląska Cieszyńskiego (Zaolzia). Był komendantem wojskowym m. Trzyniec. Następnie powrócił do 2 pszwol. Wiosną 1939 r. był dowódcą 2 szw. Od 24 sierpnia referent w biurze szyfrów Oddz. II Sztabu Głównego.

Podczas kampanii 1939 r. od 1 września referent w biurze szyfrów w Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po agresji sowieckiej 18 września przeszedł do Rumunii, gdzie do 23 listopada był internowany w Balş. Przez Bukareszt, Zagrzeb i Split 2 stycznia 1940 r. dotarł do Marsylii, a 6 stycznia do Paryża. Początkowo w stacji zbornej w koszarach Bessiéres, już 8 stycznia został referentem w referacie szyfrów wydz. I ogólnego Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. Po upadku Francji 25 czerwca 1940 r. ewakowany do Wlk. Brytanii, od 26 czerwca do 6 września przebywał w obozie WP w Douglas pod Glasgow. Od 7 września sprawował funkcję referenta w referacie szyfrów wydz. I Oddz. II sztabu Naczelnego Wodza. 1 stycznia 1945 r. awansował na mjr. kaw. Był zastępcą kierownika biura szyfrów w sztabie Naczelnego Wodza.

Po zakończeniu wojny od września 1946 r. w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia w Shobdon. 8 kwietnia 1948 r. został zdemobilizowany. 1 stycznia 1964 r. awansowany przez gen. Władysława Andersa do stopnia ppłk. kaw.

Po demobilizacji zamieszkał w Londynie, gdzie prowadzil pracownię dekoracji wnętrz.

Należał do kół 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich i 12 Pułku Ułanów Podolskich (od 7 maja 1947 r. członek pierwszego zarządu koła).                          

Pod koniec życia stracił wzrok. Powrócił wówczas do Polski.

Zmarł 13 marca 1985 r. w Wadowicach i tam został pochowany.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty ze Stefanią Prusinkiewicz, miał syna Adama Józefa (ur. 30 XI 1931), geodetę, prof. w Wyższej Szkole Gospodarki Krajowej w Kutnie.