Witold Łukomski

Urodził się 11 maja 1868 r. w Kruszewie w Wielkopolsce. Syn Józefa i Teofili z Bobrowskich.

Ukończył gimnazjum w Krotoszynie, po czym kształcił się w wyższej szkole budowlanej w Holzmünden w Niemczech.

Po jej ukończeniu pracował w przedsiębiorstwie budowlanym w Bydgoszczy. W 1895 r. przeniósł się do Śmigla, gdzie założył własną firmę budowlaną.

Włączył się w działalność społeczno-narodową. Jesienią 1895 r. był współzałożycielem Ochotniczej Straży Pożarnej. Wstąpił też do Towrzystwa Przemysłowców Katolickich i Towarzystwa Śpiewaków Polskich „Harmonia”. W 1898 r. był współzałożycielem Towarzystwa Robotników Katolickich i Kółka Rolniczego w Śmiglu, w którym do 1905 r. pełnił funkcję sekretarza zarządu.

Był też m.in. współzałożycielem i działaczem śmigielskiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego „Straż” na powiat śmigielski oraz członkiem Bractwa Kurkowego.

Jesienią 1918 r. jego dom stał się głównym nieformalnym ośrodkiem konspiracyjnych przygotowań do powstania w mieście. 14 listopada powołano tu Powiatową Radę Ludową, której był członkiem.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Sprawował funkcję powstańczego komisarza sądu powiatowego.

W niepodległej Polsce mieszkał w Śmiglu. Pracował jako budowniczy.

Sprawował też funkcję radnego, a następnie przewodniczącego Rady Miejskiej, członka Sekjmiku Powiatowego i sędziego pokoju.

Zmarł 15 lutego 1939 r. i został pochowany na cmentarzu w Śmiglu.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 6 VII 1892) z Pelagią Biniakowską, miał córki Irenę (ur. 30 X 1893) zamężną Jasielska, Marię (3 VII 1897-13 IV 1973) zamężną Cybulską i Janinę (18 IX 1904-1990) zamężną Sicińską oraz synów Józefa (zob.), Witolda (zob.) i Zbigniewa (30 III 1902-23 X 1939), rozstrzelanego przez Niemców w Śmiglu.