Urodził się 10 grudnia 1899 r. w Przemyślu. Syn Feliksa i Heleny z Czołowskich.
W czasie I wojny światowej od 16 lipca 1916 r. w Legionach Polskich. W stopniu kan. służył w 1 part LP (pociąg amunicyjny PA/1).
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był elewem szkoły podchorążych korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.
Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Mianowany 1 października 1919 r. ppor. piech., co najmniej do czerwca 1921 r. służył w 37 pp.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany na 1 lipca 1925 r. kpt. art., co najmniej od 1923 w 7 pac. Był m.in. dowódcą baterii. W latach 1929-1932 oficer 2 baterii szkolnej w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. W 1934 r. w 32 dal. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na mjr. art., wiosną 1939 r. był dowódcą I dyonu 17 pal.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą, po czym przebił się do Warszawy, gdzie od 19 września był oficerem sztabu artylerii w Dowództwie Obrony Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny m.in. w oflagu XI A w Osterode i VII A w Murnau.
Zmarł po 1945 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi.
P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; L. Głowacki, 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939, Lublin 1969; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923-1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” 1932, nr 140, 1934, nr 23; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.