Urodził się 28 stycznia 1894 r. w Straconce pow. Biała. Syn Andrzeja, robotnika, i Anny z Procnerów.
Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum w Białej, uzyskując w roku 1914 maturę.
Po wybuchu I wojny światowej od 15 sierpnia 1914 r. służył w oddziałach strzeleckich Józefa Piłsudskiego, od 16 sierpnia w Legionach Polskich w 3 Pułku Piechoty II Brygady LP, w stopniu szer. W maju 1915 r. przeniesiony do 1 komp. I baonu 4 Pułku Piechoty III Brygady LP. Chory, do 18 grudnia przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Po rekonwalescencji przydzielony do 6 Pułku Piechoty III Brygady LP. Awansował na stopień kpr. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. we wrześniu wcielony do armii austro–węgierskiej. Ukończył szkołę podoficerską, potem oficerską.
W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim w stopniu ppor. piech. był dowódcą kompanii. Walczył z Ukraińcami w rejonie Lwowa. W wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 służył w 157 Pułku Piechoty rezerwowym oraz 7 pp leg.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był oficerem 7 pp leg (1923). 30 listopada 1924 r. przeniesiony do 6 pp leg. Początkowo dowodził komp., w latach 1928–1930 sprawował funkcję kwatermistrza. W roku 1930 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 1 stycznia 1931 r. awansowany do stopnia mjr. piech., od kwietnia dowodził baonem 65 Pułku Piechoty. W latach 1932–1938 był dowódcą baonu w 63 Pułku Piechoty. Z dniem 19 marca 1938 r. otrzymał stopień ppłk. piech. Objął wówczas stanowisko zastępcy dowódcy 73 pp. Od 24 sierpnia 1939 r. dowódca 201 pp rez.
W kampanii wrześniowej 1939 r. Na jego czele (w składzie Armii „Kraków”) brał udział w kampanii 1939 r. Walczył od okolic Tychów po Lubelszczyznę. Po kapitulacji armii w rejonie Tomaszowa Lubelskiego (20 września) z grupą kilkunastu żołnierzy usiłował się przedostać do Lwowa. 25 września dostał się do niewoli niemieckiej w rejonie Lubaczowa. Przebywał w oflagach II B w Arnswalde, następnie II D w Gross Born i VI B w Dössel. Uwolniony przez oddziały amerykańskie w 1945 r.
W maju 1946 r. powrócił do kraju. Od 20 czerwca 1946 r. pracował jako urzędnik w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku–Białej. Aresztowany 9 września (lub października) 1950 r. pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii, wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach z 8 stycznia 1951 r. został skazany na karę dożywotniego więzienia. Ostatecznie, wyrok zmniejszono do pięciu lat więzienia. Karę odbywał w więzieniach w Cieszynie, Katowicach i Wronkach. Zwolniony 13 lipca 1956 r. Powrócił do pracy w swoim zakładzie. 1 czerwca 1959 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 24 września 1978 r., został pochowany w Bielsku–Białej.
Żonaty z Marią N., miał córkę.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914–1918 t. 1, Kraków – Warszawa – Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; A. Kostrzewski, w: Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939–1956 t. 4, Kraków 1999; „Monitor Polski” 1931, nr 218; W. Steblik, Armia „Kraków” 1939, Warszawa 1975; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.