Bojownikom niepodległości

Władysław Baranowski

(1885–1940)

Urodził się 27 czerwca 1885 r. w Przemyślu. Syn Mieczysława i Joanny.

Studiował na Wydz. Filozofii Uniwersytetu Lwowskiego, naukę kontynuował na wyższych uczelniach we Francji i Włoszech. W 1907 r. ukończył konserwatorium w Krakowie, zaś w latach 1910-1914 studiował literaturę polską na Uniwersytecie Warszawskim.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. W tym też roku jako delegat polityczny Naczelnego Komitetu Narodowego wyjechał do Włoch, gdzie w od listopada1914 do 1915 r.prowadził agencję prasową „Agenzia della Stampa Polacca” w Mediolanie i redagował jej organ „Ecco della Stampa Polacca” oraz organizował „Comitati per la Polonia” w Mediolanie, Turynie, Florencji i Genui. W 1915 r. wyjechał do Szwajcarii i tam od 15 września do 31 grudnia kierował w Genewie filią Biura Prasowego w Rapperswilu. W 1916 r. został dyrektorem Polskiego Biura Prasowego w Bernie. W połowie tego roku wszedł w skład organizacji Polska Robota Niepodległościowa. Następnie wyjechał do Warszawy. Od 1917 r. delegat J. Piłsudskiego i stronnictw lewicowych w tym kraju oraz kierownik biura prasowego „Polonia” w Genewie. 1 grudnia 1918 r. został referentem w Delegaturze Polskiej w Szwajcarii.

Po otworzeniu w tym kraju poselstwa RP (16 lutego 1919 r.) objął stanowisko radcy legacyjnego. 30 maja przeniesiony na analogiczne stanowisko do poselstwa RP w Rzymie. W sierpniu 1920 r. powrócił do kraju.

Został wówczas szefem biura propagandy zagranicznej przy Prezydium Rady Ministrów. Organizował we Francji kampanię prasową przed przybyciem do tego kraju marsz. J. Piłsudskiego w lutym 1921 r.

Powróciwszy do MSZ, od 20 kwietnia 1921 r. pełnił funkcję delegata RP przy Wysokiej Porcie Ottomańskiej w Konstantynopolu. 1 grudnia 1923 r. usunięty z pracy w dyplomacji. Po odwołaniu się w tej sprawie do Trybunału Administracyjnego powrócił do MSZ. W okresie od 13 maja 1925 do 27 czerwca 1930 r. był posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Sofii. Następnie powrócił do pracy w centrali MSZ. 1 czerwca 1931 r. przeniesiony w stan nieczynny, a 30 listopada – w stan spoczynku.

Związany z masonerią, w czasie kampanii 1939 r. wywiózł do Paryża archiwa Wielkiej Narodowej Loży Polskiej.

Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Paryża 15 czerwca 1940 r. popełnił tam samobójstwo.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Źródła

W. Baranowski, Rozmowy z Piłsudskim 1916-1931, Warszawa 1938; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” nr 258/1933; K. Smolana, Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918-1945 t. III, Warszawa 2010.