Władysław Batorczak

Urodził się 22 listopadada 1892 r. we Lwowie. Syn Stanisława i Albiny z Rutkowskich.

Ukończył szkołę powszechną we Lwowie, po czym od 1908 r. terminował w zawodzie rzeźnika, a w 1911 r. został czeladnikiem.

Jesienią 1913 r. powołany do armii austro-węgierkiej. Służył w 30 pp. W czasie I wojny światowej w jego szeregach uczestniczył w walkach na terenie Serbii. 15 stycznia 1915 r. przeniesiony do dowództwa Grupy Kawalerii nr 9 na froncie rosyjskim. Od 1 stycznia 1918 r. przeniesiony do Streifregimentu. Uzyskał stopień kpr.

Od 8 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi Odcinka V (Szkoła Sienkiewicza). Lekko ranny 10 listopada. Po wyleczeniu się z rany od grudnia w 6 komp. 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp).  25 maja 1920 r. przydzielony na kurs próbny dla żandarmów we Lwowie. Po jego ukończeniu (10 lipca) służył w dowództwie 6 dyonu żandarmerii, a potem w plut. „Lwów”.

Po zakończeniu wojny podjął zawodową służbę wojskową. Od 1 marca 1921 podoficer. 15 kwietnia 1924 r. przeniesiony do 40 pp. Od 1925 r. w KOP. Przydzielony do 13 baonu (potem: baon KOP „Skałat”), 1 listopada 1926 r. awansował na plut. Był kolejno dowódcą drużyny, dowódcą strażnicy, podoficerem gospodarczym i szefem komp. 1 stycznia 1934 r. awansował na sierż. Od 15 lutego szef 1 komp. baonu KOP „Skałat” w Podwołoczyskach.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po agresji sowieckiej i rozwiązaniu baonu 18 września powrócił do Podwołoczysk. Tam wkrótce aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W listopadzie wywieziony do obozu jenieckiego w Starobielsku. Później ponownie osadzony w więzieniu na terenie Ukrainy.

Wywieziony na podstawie listy nr 042 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.