Bojownikom niepodległości

Władysław Belczyk

(1892–po 1945)

Urodził się 9 października 1892 r. w Dominikowicach koło Gorlic. Syn Antoniego i Anny z Szureków.

Absolwent gimnazjum.

W czasie I wojny światowej od 25 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 pp LP. W końcu listopada tego roku przebywał w szpitalu legionowym w Wędryni. Od 1 lutego 1915 r. w 2 komp. VI baonu I Brygady (potem: 7 pp LP). Awansował do stopnia kpr. Po likwidacji pułku w końcu września 1916 r. z baonem przydzielony do 1 pp LP (6 komp. II baonu). 30 października wykazany w taborze saperskim, a 17 marca 1917 r. w zakładzie weterynaryjnym. W kwietniu ponownie w 6 komp. 1 pp LP.

Po 1918 r. w WP. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Starej Rozedrance koło Sokółki.

Pracował jako nauczyciel.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po agresji sowieckiej przeszedł na Litwę i 24 września został internowany. Po anekcji Litwy przez ZSSR od 13 lipca 1940 r. więziony w obozie w Kozielsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej przebywał w obozie w Griazowcu (2 lipca-3 września 1941 r.). W następstwie podpisania umowy Sikorski-Majski został uwolniony.

Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Razem z nią przeszedł na ŚrodkowyWschód. Tam został bezterminowo urlopowany.

Zmarł po 1945 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017;  Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.