Bojownikom niepodległości

Władysław Bereźnicki

(1898–po 1931)

Urodził się 6 kwietnia 1898 r. w Bereźnicy Szlacheckiej pow. Kałusz. Syn Bronisława Michała i Heleny.

W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Początkowo służył w baonie uzupełniającym LP kpt. Andrzeja Galicy,a od stycznia 1915 r. w 11 komp. 2 pp LP. Ranny 6 marca 1915 r. pod Korolówką, w tym też miesiącu awansował na st. szer. W czerwcu 1916 r. uzyskał stopień kpr.

Po kryzysie przysięgowym pozostał w pułku. W styczniu 1918 r. awansował na plut.

W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Talaborfalva.

Zwolniony, 12 kwietnia wcielony do armii austro-węgierskiej i skierowany na front włoski w rejonie Udine.

Po 1918 r. w WP. W maju 1919 r. był żołnierzem baonu wartowniczego we Lwowie. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie.

Mieszkał w Kałuszu.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Zmarł po 1931 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów t. I Karpaty, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 179/1931.