Władysław Bielecki

Urodził się 5 września 1900 r. w Hołotkach pow. Zbaraż. Syn Jana i Anastazji z Palamarów.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej wsi, po czym w latach 19101-1914 kształcił się w gimnazjum w Zbarażu (ukończył cztery klasy). Od 1912 r. należał do I Drużyny Skautowej im. Ks. J. Poniatowskiego.

W czasie I wojny światowej przebywał w domu, gdzie kształcił się prywatnie. W grudniu 1917 r. wstąpił do POW ps. „Kazimierz”.

W 1918 r. powołany do armii austro-węgierskiej.

Po rozpadzie Austro-Węgier od listopada 1918 r. brał udział w działalności konspiracyjnej skierowanej przeciwko Ukraińcom. Aresztowany w maju 1919 r., został osadzony w więzieniu w Tarnopolu, skąd zbiegł.

15 czerwca wstąpił do WP. Przydzielony do baonu zapasowego 38 pp, od sierpnia był kancelistą w Dowodztwie Powiatu Etapowego w Zbarażu. Awansowany 31 grudnia do stopnia st. szer., od kwietnia 1920 r. był żołnierzem III Kieleckiego Batalionu Etapowego. Uczestniczył w walkach z bolszewikami m.in. w ofensywie kijowskiej i działaniach odwrotowych. Pełnił funkcję podoficera rachunkowego 2 komp. Od 10 lipca w składzie 12 DP; ranny pod Bóbrką, leczył się w szpitalu w Przemyślu. 20 sierpnia powrócił do baonu; służył w jego dowództwie, a potem ponownie w 2 komp., awansując 31 grudnia do stopnia kpr. W styczniu 1921 r. przeniesiony do kadry 11 pp, 7 lutego został bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. W 1926 r. powołany do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, po ukończeniu kursu z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.

Podjął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Tarnopolu. Po uzyskaniu matury (1922) w latach 1922-1924 odbywał praktykę w szkołach powszechnych w Skałacie i Podwołoczyskach. W listopadzie 1924 r. zdał egzamin państwowy na nauczyciela szkół powszechnych. Do 1925 r. był nauczycielem w szkole w Podwołoczyskach.

Członek Zw. Strzeleckiego, naczelnik „Sokoła” w Podwołoczyskach, twórca (1922) i komendant drużyny harcerskiej.

W latach 1925-1927 studiował w Państwowym Instytucie WF i zdaniu egzaminu na nauczyciela szkół średnich od 30 września 1927 r. uczył języków niemieckiego i ukraińskiego oraz gimnastyki w Państwowym Gimnazjum im. F. Karpińskiego w Śniatyniu.

Był opiekunem drużyny harcerskiej i szkolnego hufca PW, a od 1928 r. komendantem Zw. Strzeleckiego w mieście.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w Ośrodku Zapasowym 11 DP. Po agresji sowieckiej z 17 września powrócił do domu, gdzie został aresztowany przez NKWD. Osadzony w więzieniu w Śniatyniu, a potem w Stanisławowie.

Wywieziony na podstawie listy wywozowej nr 042 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.