Władysław Błaszczyk

Urodził się 1 stycznia 1897 r. w Tomaszowie Mazowieckim. Syn Antoniego, robotnika, i Jadwigi.

Od 1904 r. uczył się w trzyoddziałowej Szkole Początkowej, zaś w 1913 r. ukończył czteroklasową Szkołę Miejską w Tomaszowie. Pracował jako tkacz w Tomaszowskiej Fabryce Sztucznego Jedwabiu.

Od 1912 r. należał do skautingu.

W czasie I wojny światowej od 1 lipca 1915 r. w Legionach Polskich. Przydzielony do 11 komp. 4 pp LP, w jej składzie 15 lipca wyruszył na front. Uczestniczył w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Awansowany 18 sierpnia 1915 r. na st. szer., 1 września tego roku przeniesiony do 4 komp.

Po kryzysie przysięgowym 20 lipca 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży.

Zwolniony z obozu, od 21 lutego w Polskiej Sile Zbrojnej. Początkowo przebywał na 4 kursie wyszkolenia, 1 maja 1918 r. przydzielony do III baonu 1 pp. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie, Dąbrowie Górniczej i Sosnowcu.

Od połowy kwietnia 1919 r. w III baonie 7 pp leg (b. 1 pp PSZ). Służył na froncie cieszyńskim, a od maja walczył z Ukraińcami. Ciężko kontuzjowany pod Chyrowem, przez miesiąc leczył się w szpitalu w Przemyślu. Następnie powrócił do pułku. 18 czerwca 1919 r. awansowany na kpr., 6 września na plut., a 1 listopada na sierż. Dowodził I plut. 12 komp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na Łotwie i Ukrainie.

W dniu 20.6.20 r. w czasie wypadu 3 Dyw. p. Leg. poza rzekę Słucz na półn. wsch. od Zwiahla III/7ppLeg uderzał na wieś Teodorówkę, gdzie sierżant Błaszczyk Wład. jako Dca I plut 12tej komp. 7 ppLeg ze swym plutonem zdołał obejść tyły nieprzyjacielskie rozbijając im tabory, zaś silnym ogniem flankowym zmusił przeciwnika do panicznej ucieczki, przez co wieś Teodorówka broniona silnie przez bolszewików została niemal bez strat zajęta, umożliwiając dalszy pościg naszym siłom. W wypadzie tym sierż. Błaszczyk okazał wiele męstwa i zdolności taktycznej wyróżniając się odwagą i zaparciem siebie w boju.

W dniu 28.6.20 r. w czasie walki odwrotowej (front południowo wschodni) z pod Korca sierż. Błaszczyk Władysław jako Dca I-go plut. 12ej komp. 7ppLeg otrzymał rozkaz żeby ze swym plutonem osłaniał tyły cofającego się III/7ppLeg, w kierunku rzeki Horyń. Tenże po otrzymaniu rozkazu wycofując się pod naparciem jazdy bolszewickiej został wraz z plutonem w sile 23-ludzi obsaczony przez Kozaków w liczbie 150-ludzi – rzucił się na tych, dodając ducha i odwagi swym żołnierzom. Przebijając się przez kolumny nieprzyjacielskie silnym ogniem ręcznych karabinów rozbił otaczającą go jazdę bolszewicką, bez strat własnego plutonu, zmusił przeciwnika do ucieczki, zabierając 1-KM i 9 jeńców.

W walce tej jak i w poprzednich innych sierż. Błaszczyk okazał się b. odważnym i mężnym wobec nieprzyjaciela, dokonując cudów waleczności. Wywiązywał się doskonale z swych obowiązków i zadań mu powierzonych przez co w zupełności zasługuje na odznaczenie go „Krzyżem Walecznych” [z wniosku na odznaczenie Krzyżem Walecznych].

 Podczas walk z bolszewikami ranny 21 lipca 1920 r. w okolicach Łucka. We wrześniu 1920 r. w zastępstwie dowodził 12 komp. 7 pp leg, na jej czele uczestniczył w bitwie pod Brzostowicą Wielką. Jednocześnie oficer prowiantowy III baonu. Po zakończeniu walk z bolszewikami przebywał na kursie Szkoły Podoficerskiej przy dowództwie 3 DP Leg (do 8 marca 1921). 7 lipca 1921 r. został zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Pracował w Fabryce Sztucznego Jedwabiu. Był majstrem oddziału przędzalni.

Członek Zw. Legionistów Polskich i Zw. Podoficerów Rezerwy RP.

Zmarł 6 kwietnia 1936 r. w następstwie zatrucia dwusiarczkiem węgla w miejscu pracy.